کاربر ناشناس
قرض: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Mgolpayegani جز (←احکام فقهی قرض) |
imported>Mgolpayegani جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
'''قرض''' یا '''دَین''' اعطاى بخشى از مال به دیگری است، به صورتى كه قرض دهنده آن را باز پس گيرد. واژه قرض به صورت «قرض حسن» در [[قرآن]] آمده و در روایات [[اهل بیت (ع)]] برای قرض دادن فضیلت بسیاری ذکر شده و حتی بهتر از [[صدقه]] شمرده شده است. در [[فقه]] اسلامی احکام و شرایط قرض بیان شده است. از مسایل مرتبط با قرض، مسئله [[ربا]] است. | '''قرض''' یا '''دَین''' اعطاى بخشى از مال به دیگری است، به صورتى كه قرض دهنده آن را باز پس گيرد. واژه قرض به صورت «قرض حسن» در [[قرآن]] آمده و در روایات [[اهل بیت (ع)]] برای قرض دادن فضیلت بسیاری ذکر شده و حتی بهتر از [[صدقه]] شمرده شده است. در [[فقه]] اسلامی احکام و شرایط قرض بیان شده است. از مسایل مرتبط با قرض، مسئله [[ربا]] است. | ||
==معرفی== | |||
قرض یا دَین اعطاى بخشى از مال به دیگری است، به صورتى كه قرض دهنده آن را باز پس گيرد. قرض از نظر لغوی به معنای بریدن و گویا قرض دهنده، آن مال را از بقیّه احوالش بریده است.<ref>راغب اصفهانی، مفردات قرآن، ۱۴۱۲ق، ماده قرض.</ref> | |||
قرض الحسنه اصطلاحاً بین مردم به وام گرفتن معروف است و برای آن کارمزد نباید پرداخت کنند و آن را از مصادیق دینی می‌دانند. | |||
==در قرآن== | ==در قرآن== | ||
در قرآن، آيات زيادى وجود دارد كه در آنها كلمه قرض به صورت «قرض حسن» (قرض الحسنة) به كار رفته است.<ref>بقره، آيه ۲۴۵؛ مزمل، آيه ۲۰؛ تغابن، آيه ۱۷؛ حديد، آيه ۱۱ و ۱۸.</ref> | |||
در قرآن، آيات زيادى وجود دارد كه در آنها كلمه قرض به صورت «قرض حسن» (قرض الحسنة) به كار رفته است.<ref>بقره، آيه ۲۴۵؛ مزمل، آيه ۲۰؛ تغابن، آيه ۱۷؛ حديد، آيه ۱۱ و ۱۸.</ref> قرض الحسنه در فرهنگ و اصطلاح قرآنی، معنایی جامع دارد که شامل قرض الحسنة فقهی نیز می‌شود.<ref>جوادی آملی، عبدالله؛ تسنیم، قم نشر اسراء، ۱۳۸۵ش، ج۱۱، ص۵۸۳. </ref> | |||
برخی مفسران درباره این آیات معتقدند كه منظور از قرض حسن همان قرض اصطلاحی است؛ زيرا قرض دادن به خداوند امكان ندارد، پس اين آيات حمل بر قرض دادن به مومنان میشوند. اما به اين برداشت اعتراض شده است براین اساس که قرض دادن به خدا در این آیات استعاره است براى اعمال صالح؛ زيرا اعمال صالحى كه بنده مومن انجام می‌دهد، عوض آن در آخرت براى وى محفوظ است. بنابراين، اين آیات دلالتی بر مشروعيت قرض به بندگان ندارند.<ref>طريحى، مجمع البحرين، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۲۲۶</ref> آنان قائلند که مراد از قرض دادن به خداوند در اين آيات، [[انفاق]] و [[صدقه]] در راه خداست.<ref>طوسی، التبيان، دار احیاء التراث العربی، ج۲، ص۲۸۷؛ طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۵۰ش، ج۳، ص۷۳، طباطبایی، الميزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۲۸۴؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۱۶۰.</ref> | برخی مفسران درباره این آیات معتقدند كه منظور از قرض حسن همان قرض اصطلاحی است؛ زيرا قرض دادن به خداوند امكان ندارد، پس اين آيات حمل بر قرض دادن به مومنان میشوند. اما به اين برداشت اعتراض شده است براین اساس که قرض دادن به خدا در این آیات استعاره است براى اعمال صالح؛ زيرا اعمال صالحى كه بنده مومن انجام می‌دهد، عوض آن در آخرت براى وى محفوظ است. بنابراين، اين آیات دلالتی بر مشروعيت قرض به بندگان ندارند.<ref>طريحى، مجمع البحرين، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۲۲۶</ref> آنان قائلند که مراد از قرض دادن به خداوند در اين آيات، [[انفاق]] و [[صدقه]] در راه خداست.<ref>طوسی، التبيان، دار احیاء التراث العربی، ج۲، ص۲۸۷؛ طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۵۰ش، ج۳، ص۷۳، طباطبایی، الميزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۲۸۴؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۱۶۰.</ref> | ||