قرض: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی مفسران درباره این آیات معتقدند كه منظور از قرض حسن همان قرض اصطلاحی است؛ زيرا قرض دادن به خداوند امكان ندارد، پس اين آيات حمل بر قرض دادن به مومنان می‌‏شوند. اما به اين برداشت اعتراض شده است براین اساس که قرض دادن به خدا در این آیات استعاره است براى اعمال صالح؛ زيرا اعمال صالحى كه بنده مومن انجام می‌دهد، عوض آن در آخرت براى وى محفوظ است. بنابراين، اين آیات دلالتی بر مشروعيت قرض به بندگان  ندارند.<ref>طريحى، مجمع البحرين، ج‏۴، ص‏۲۲۶</ref> آنان قائلند که مراد از قرض دادن به خداوند در اين آيات، [[انفاق]] و [[صدقه]] در راه خداست.<ref>طوسی، التبيان، ج‏۲، ص‏۲۸۷؛ طبرسی، مجمع البيان، ج‏۳، ص۷۳، طباطبایی، الميزان، ج‏۲، ص‏۲۸۴؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ج‏۲، ص۱۶۰.</ref>

برخی از علمای [[شیعه]] مانند [[محقق اردبیلی]] آيات را به صورتى عام معنا كرده‌اند، تا شامل قرض هم بشود. آنان مراد از قرض دادن به خدا را هرگونه انجام عمل نيک براى خدا می‌‌دانند چه با فدا كردن جان در [[جهاد]] يا تلاش در تحصيل علوم و واجبات دينى يا سعى در برآوردن نياز افراد نيازمند و چه به صورت قرض يا غير آن‏.<ref>محقق اردبیلی، زبده البيان، ص‏۴۵۱.</ref>

بنابر نظر برخی از فقها و مفسران این آیه هر دينِ مدت دارى مانند قرض را شامل می شود. البته این آيه تنها بر جواز قرض دادن و قرض گرفتن دلالت دارد و نه بر استحباب آن.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ج‏۲، ص‏۳۹۷؛ محقق اردبیلی، زبده البيان، ص‏۴۴۲؛ شهید ثانی، مسالك الافهام، ج‏۳، ص‏۴۵۵.</ref>