سید جعفر کشفی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید جَعفر بن ابواِسحاق دارابی''' <small>(۱۱۸۹- ۱۲۶۷ق)</small>، معروف به '''کَشفی''' از دانشمندان علوم عقلی و دینی [[قرن دوازدهم]] و [[قرن سیزدهم|سیزدهم]] بود. وی تحصیلاتش را در [[اصطهبانات]] (شهری در جنوب شرقی استان فارس) آغاز کرد و برای تکمیل آن، به [[نجف]] رفت، و در آنجا نزد [[علامه بحرالعلوم]] شاگردی کرد، و با حملۀ [[وهابیان]] به [[کربلا]] و نجف، به [[ایران]] بازگشت.

دارابی، دارای مشرب [[عرفان|عرفانی]] بود و چون دعوی [[مکاشفه|کشف]] و [[کرامت]] داشت به '''کشفی''' معروف شد.

او سرانجام در ۱۲۶۷ق در [[بروجرد]] درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد.

کشفی در سا ل ۱۱۸۹ق در [[اصهبانات]]، از توابع [[فارس]]، به دنیا آمد.<ref>آقابزرگ طهرانی، ج۱، ص۲۴۱؛ مولانا، ج۲، ص۲۸۰؛ قس کشفی، میزان‌الملوک و الطوائف، مقدمۀ فراتی، ص۱۱، که سال تولد او را ۱۱۹۱ضبط کرده‌اند</ref>

پدرش، سید یعقوب، از علمای شهر داراب بود و پس از چند سال اقامت در اصطهبانات، به [[داراب]] بازگشت و در ۱۱۹۸ق در همانجا درگذشت.<ref> کشفی، تحفه الملوک، مقدمۀ فراتی، ص۱۳</ref>

سید جعفر در 7سالگی به اصطهبانات رفت و در آنجا تحصیلات مقدماتی را آغاز کرد. پس از مرگ مادرش، حدود 4سال در [[یزد]] اقامت گزید.<ref> حسینی فسائی، ج۲، ص۱۲۶۰؛ کشفی، تحفه الملوک، مقدمۀ فراتی، ص۱۳ـ۱۴</ref>

کشفی در  ۱۲۶۷ق در [[بروجرد]] درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد.<ref> مولانا، ج۲، ص۲۸۴</ref> سید حسین بروجردی دربارۀ او شعری سروده است که در آن به تاریخ وفات او (۱۲۶۷ق) اشاره دارد.<ref> معصوم‌علی شاه، ج۳، ص۴۵۵</ref>

شاگردی کردن کشفی و [[شیخ احمد احسایی]] (مؤسس [[شیخیه]]) نزد [[سید مهدی بحرالعلوم]]، کشفیه خوانده شدن شیخیه و تشابه سبکی برخی آثار کشفی، چون [[سنابرق (کتاب|سنابرق]]، با آثار شیخیه<ref> نک: فراتی، ص ۵۱ـ ۵۲</ref> سبب شد تا [[هانری کوربن]] <ref> کوربن، ص۵۰۲</ref> کشفی را مرتبط با شیخیه معرفی کند. اما [[فراتی]]، با استناد به برخی شواهد مانند [[رساله رق منشور (کتاب)|رسالۀ رق منشور]] کشفی، که برخلاف نظر شیخیه، [[معاد جسمانی]] را اثبات می‌کند، شیخی بودن او را نادرست دانسته است.<ref> فراتی، ص۵۲</ref>

کشفی در ۱۲۱۱ق، به [[نجف]] عزیمت کرد و از محضر استادان بزرگی چون [[علامه بحرالعلوم|سید مهدی بحرالعلوم]] (متوفی ۱۲۱۲ق) بهره‌مند شد و تا ۱۲۲۸ق در آنجا به تحصیل و تدریس اهتمام داشت، اما با حملۀ [[وهابیت|وهابیان]] افراطی به [[کربلا]] و نجف، به [[ایران]] بازگشت.<ref>حسینی فسائی، ج۲، ص۱۲۶۰؛ کشفی، تحفه الملوک، مقدمۀ فراتی، ص۱۳ـ۱۴</ref>

از آنجا که وی ادعای [[مکاشفه|کشف]] و [[کرامت]] داشت به کشفی معروف شد.<ref> نک: مصاحب، ذیل «کشفی، سیدجعفر»</ref>

 

کشفی با الهام از [[قرآن]]، روشهای تفهیم و تفهم را منحصر در [[حکمت]]، [[موعظه]] و [[مجادله]] دانسته و آنها را، به ترتیب، [[حق‌الیقین]]، [[عین‌الیقین]] و [[علم‌الیقین]] معرفی کرده است.