سید محمدحسین شهریار: تفاوت میان نسخه‌ها

== سیر و سلوک ==

زاهدی در ادامه می گوید: دراینجا شهریار با توسل به ذات احدیت و راز و نیازهای شبانه به کشفیاتی علوی و معنوی می رسد و به طوری که خودش می گوید پیش آمدی الهی او را با روح یکی از اولیاء مرتبط می کند و آن مقام مقدس کلیه مشکلاتی را که شهریار در راه حقیقت و [[عرفان]] داشته حل می کند و موارد مبهم و مجهول برای او کشف می شود. پس از این شهریار به کلی تغییر حالت می دهد چندانکه پی بردن به افکار و حالات وی برای خویشان و دوستانش دشوار می شود و اعمال و رفتارش غیر قابل درک و عجیب می شود. مثلاً وی که تا آن موقع به موسیقی علاقه وافری داشت و سه تار را استادانه می نواخت چند فرد هم سه تار داشت که بی نظیر بود از جمله یکی از سه تارهای مرحوم درویش بود که مرحوم صبا به او داده بود شهریار از آن تاریخ به بعد چنان از موسیقی اعراض کرد که تا به حال [بهمن 1337] دست به آلات موسیقی نزده است و سه تارهای خود را هم پرت و پلا کرد. شعر گفتن را که تمام دلخوشی شهریار به آن بود برای مدتی ترک کرد. شهریار تقریباً سی سال اعتیاد سنگینی به نشأت مخدره داشت که در این موقع به طور اعجازآمیزی از آن صرف نظر کرد. خلاصه اینکه وی هر چه را که به آن علاقه داشت کنار گذارد و فکر و ذکرش فقط خواندن قرآن و عبادت و تهجد شد و از هر نوع معاشرت و ملاقات خودداری می کرد. این حالت چند سالی طول کشید و در تمام اوقات شهریار غمگین و متأثر و چشمهایش اشک آلود بود. کارهای خودش را شخصاً انجام می داد و کمک هیچ کس را نمی پذیرفت و اغلب می گفت که مرد خدا و مؤمن حقیقی باید امتحان بدهد و امتحان من سخت است.<ref>زاهدی، لطف الله، بیوگرافی استاد شهریار، در دیوان شهریار (1)، ص 62.</ref>