وهب بن وهب: تفاوت میان نسخه‌ها

به گزارش منابع وهب پس از از [[بریر بن خضیر همدانی|بُرَیر بن خُضَیر]]<ref>ابن طاووس، لهوف، ۱۳۵۳ش، ص۱۰۵؛ ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج ۵،ص۱۰۴؛ ابن‌شهرآشوب،المناقب، نشر علامه، ج۴، ص۱۰۱. </ref>و یا [[زیاد بن مهاجر کندی]]<ref>صدوق،امالی، ۱۳۷۶ش، ص۱۶۱.</ref>و قبل از [[عمرو بن خالد ازدی]]<ref>ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج ۵،ص۱۰۵؛ ابن‌شهرآشوب، المناقب، نشر علامه، ج۴، ص۱۰۱.</ref>یا [[مسلم بن عوسجه اسدی|مُسْلِم بن عَوْسَجِه اَسَدی]]<ref>ابن طاووس، لهوف، ۱۳۵۳ش، ص۱۰۵.</ref>و یا [[هلال بن حجاج]]<ref>صدوق، امالی، ۱۳۷۶ش، ص۱۶۱.</ref>به میدان جنگ رفت.  

درباره مبارزه او نقل‌هایی وجود دارد و گفته شده در میان نبرد به سمت مادر و همسرش بازگشته و از مادرش می‌پرسد که آیا از او راضی شده است یا نه؟ و در جواب، کشته شدن در راه [[حسین(ع)]] را شرط رضایت مادر می‌یابد.<ref> قمی، نفس المهموم، ۱۳۷۹ش، ص۲۵۸-۲۵۹؛ خوارزمی، مقتل‌الحسین، ج۲،ص ۱۶.</ref> در این بازگشت مکالمات بین وهب و همسرش نیز نقل شده است.<ref>خوارزمی، مقتل‌الحسین، ۱۴۲۳ق، ج۲،ص ۱۶.</ref>

درباره نحوه شهادت وهب نقل‌های مختلفی وجود دارد<ref>مقایسه کنید: صدوق، امالی، ۱۳۷۶ش، ص۱۶۱ و نفس المهموم، ۱۳۷۹ش، ص۲۵۸-۲۵۹ و خوارزمی، مقتل‌الحسین، ۱۴۲۳ق، ج۲، ص ۱۶.</ref> و به نظر با روایات مربوط به شهادت [[عبدالله بن عمیر کلبی]] به شدت مخلوط و در هم شده است. نقل‌هایی مانند اینکه همسرش نیز به میدان جنگ رفته، لباس او را گرفت و گفت بازنمی‌گردم تا با تو بمیرم و [[امام حسین(ع)]] وی را با وعده پاداش خیر در آخرت به خیمه‌ها باز گرداند<ref> ابن طاووس، لهوف، ۱۳۵۳ش، ص۱۰۶.</ref>{{یادداشت| مقایسه کنید با این روایت طبری از جنگ عبدالله بن عمیر کلبی: «همسرش ام‌وهب عمودی برداشت و به سوی او رفت. عبدالله می‌خواست او را به سوی خیمه برگرداند ولی او لباس شوهرش را گرفته بود و می‌گفت: تو را رها نمی‌کنم تا همراه تو به شهادت برسم. در این هنگام امام حسین(ع) او را صدا زد و فرمود: خدا از جانب اهل بیت به شما جزای خیر دهد. برگرد (خدا تو را رحمت کند) و نزد زنان بنشین که جنگیدن بر زنان واجب نیست.» (طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۳۰.)}} پس او نزد زنان بازگشت. گفته شده وهب در جریان نبردش دوازده نفر پیاده و نوزده نفر سواره را از سپاه دشمن کشته است<ref>قمی، نفس المهموم، ۱۳۷۹ش، ص۲۵۹.</ref> و در پی اسیر شدن با دستور [[عمر سعد]] گردن زده می‌شود و سرش به سمت لشکر حسین(ع) پرتاب می‎گردد.<ref> صدوق، امالی، ۱۳۷۶ش، ص۱۶۱؛ خوارزمی، مقتل الحسین، ۱۴۲۳ق، ج۲، ص ۱۵.</ref>