پرش به محتوا

سوره توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

۱٬۱۴۰ بایت اضافه‌شده ،  ‏۳۰ آوریل ۲۰۲۲
جز
خط ۲۰: خط ۲۰:
* «بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» آیه رحمت و امان است، درحالیکه سوره برائت براى برداشتن امان و رفع آن است؛ به همین دلیل بسم اللَّه در آغاز اين سوره نیامده است.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۷۶ش، ج۹، ص۱۶۳.</ref>
* «بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» آیه رحمت و امان است، درحالیکه سوره برائت براى برداشتن امان و رفع آن است؛ به همین دلیل بسم اللَّه در آغاز اين سوره نیامده است.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۷۶ش، ج۹، ص۱۶۳.</ref>
* در روایت [[ابن عباس]] آمده است [[عثمان]] گفت پیامبر درباره جای این دو سوره سخن نگفت و ما این دو را به این دلیل پشت سر هم آوردیم که هر دو در مدینه نازل شده بودند و موضوعشان یکی بود.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۹۰ش، ج‌۱۱، ص۵و۶.</ref>{{یادداشت|[[ابن عباس]] می‌گوید به [[عثمان]] گفتم چرا سوره برائت را كه از [[سوره‌های مئين|مئين]] است با سوره انفال كه از [[سوره های مثانى|مَثانى]] است هر دو را در میان هفت سوره [[سبع طوال|طِوال]] قرار داديد، و ميان آنها «بسم الله» ننوشتيد؟ عثمان گفت: شيوه [[پیامبر(ص)]] چنان بود كه چون آيات قرآن بر او [[نزول قرآن|نازل]] می‌شد به يكى از نويسندگان وحى می‌گفت: اين آيات را در فلان سوره بگذار، و سوره انفال از نخستين سوره‌هايى بود كه در [[مدينه]] نازل شد، و سوره برائت از آخرين سوره‌هايى بود كه در آن شهر نازل گشت، و چون داستان اين دو سوره شبيه به هم بود ما گمان كرديم كه سوره برائت دنباله سوره انفال است، و خود آن حضرت نيز تا روزى كه از دنيا رفت، در اين باره چيزى نفرمود؛ از اين رو ما اين سوره را در ضمن سبع طوال قرار داديم، و ميان آن دو «بسم الله» ننوشتيم (طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۹۰ش، ج‌۱۱، ص۵و۶).}}
* در روایت [[ابن عباس]] آمده است [[عثمان]] گفت پیامبر درباره جای این دو سوره سخن نگفت و ما این دو را به این دلیل پشت سر هم آوردیم که هر دو در مدینه نازل شده بودند و موضوعشان یکی بود.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۹۰ش، ج‌۱۱، ص۵و۶.</ref>{{یادداشت|[[ابن عباس]] می‌گوید به [[عثمان]] گفتم چرا سوره برائت را كه از [[سوره‌های مئين|مئين]] است با سوره انفال كه از [[سوره های مثانى|مَثانى]] است هر دو را در میان هفت سوره [[سبع طوال|طِوال]] قرار داديد، و ميان آنها «بسم الله» ننوشتيد؟ عثمان گفت: شيوه [[پیامبر(ص)]] چنان بود كه چون آيات قرآن بر او [[نزول قرآن|نازل]] می‌شد به يكى از نويسندگان وحى می‌گفت: اين آيات را در فلان سوره بگذار، و سوره انفال از نخستين سوره‌هايى بود كه در [[مدينه]] نازل شد، و سوره برائت از آخرين سوره‌هايى بود كه در آن شهر نازل گشت، و چون داستان اين دو سوره شبيه به هم بود ما گمان كرديم كه سوره برائت دنباله سوره انفال است، و خود آن حضرت نيز تا روزى كه از دنيا رفت، در اين باره چيزى نفرمود؛ از اين رو ما اين سوره را در ضمن سبع طوال قرار داديم، و ميان آن دو «بسم الله» ننوشتيم (طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۹۰ش، ج‌۱۱، ص۵و۶).}}
از آنجا که به جز سوره‌ی توبه تمامی سوره‌های دیگر قرآن با «بسم الله الرحمن الرحیم» شروع شده وبسم الله در آغاز هر سوره اختصاص به همان سوره دارد و به همین جهت اگر کسی در نماز پس از  سوره حمد هر سوره‌ای را بخواهد بخواند باید بسم الله را به قصد همان سوره بگوید ازاین‌رو سوره توبه را نباید با بسم الله الرحمن الرحیم ( به قصد این که این بسم الله اختصاص به این سوره دارد)شروع کرد اما گفتن  بسم الله الرحمن الرحیم  در آغاز این سوره به صورتی  که جزئی از این سوره محسوب نشود، مانعی ندارد. ونیز گفتن بسم الله الرحمن الرحیم برای  خواندن آیات دیگر سوره توبه  (هنگامی که سوره را از آغاز نمی خوانیم) جایز است.<ref>https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=46495&mid=265879
</ref>


==محتوا==
==محتوا==
۱۵٬۵۱۳

ویرایش