سوره توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّـهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ثَانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمَا فِي الْغَارِ إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّـهَ مَعَنَا ۖ فَأَنزَلَ اللَّـهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَأَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا''' (آیه ۴۰)

ترجمه: اگر او را یاری نکنید، خداوند او را یاری کرد؛ آن هنگام که کافران او را (از مکّه) بیرون کردند، در حالی که دوّمین نفر بود (و یک نفر بیشتر همراه نداشت)؛ در آن هنگام که آن دو در غار بودند، و او به همراه خود می‌گفت: «غم مخور، خدا با ماست!» در این موقع، خداوند سکینه (و آرامش) خود را بر او فرستاد؛ و با لشکرهایی که مشاهده نمی‌کردید، او را تقویت نمود.

این آیه به [[هجرت پیامبر]] از [[مکه]] به [[مدینه]] اشاره می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۴۱۹.</ref> وقتی که پیامبر(ص) از طریق [[وحی]] از توطئه قتل خود آگاه شد، با [[ابوبکر]] از مکه خارج شدند و از بیراهه به سوی [[یثرب]] رفتند تا به [[غار ثور]] رسیدند و در آنجا مخفی شدند.<ref>ابن هشام، السیره النبویه، ۱۳۵۵ق، ج۲، ص۱۲۶تا۱۲۹؛ ابن سعد، طبقات الکبرى، دار صادر، ج۱، ص۲۲۷ـ۲۲۹.</ref> برخی از اهل سنت نزول سکینه را (که در آیه آمده) بر قلب ابوبکر دانسته‌اند یعنی ضمیر در «علیه» را به ابوبکر برگردانده‌اند و این اتفاق را جزو فضایل او برشمرده‌اند.<ref>میبدی، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۴، ص۱۳۴، ۱۳۸، ۱۳۹؛ نویری، نهایة الارب، ۱۹۷۵م، ج۱۹، ص۱۴-۱۵؛ بخاری، صحیح، ج۵، ص۲۰۴؛ نک: ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۲۵۳.</ref> اما گفته شده است چنین سخنی صحیح نیست چراکه تمام ضمیرها در «تَنْصُروهُ»، «نَصَرَهُ»، «اَخْرَجَهُ»، «یقولُ»، «لِصاحِبِهِ» و «أَیدَهُ»، همه راجع به پیامبر است و اینکه این آیه بنا دارد یاری خداوند به پیامبر و تأیید پیامبر را بیان کند.<ref>ر.ک: طباطبایی، المیزان، ترجمه، ۱۳۷۴ش، ج۹، ص۳۷۵.</ref>