شکیات: تفاوت میان نسخه‌ها

در فقه شیعه ظن (گمان و احتمال یک طرف) در نماز معتبر است و تفاوتی میان رکعات و افعال نماز نیست؛ از این رو، ظن به انجام دادن یا ندادن رکوع، به منزله علم به آن است و حکم علم بر آن جاری می‏شود. بنابر این، چنانچه ظن به انجام ندادن آن داشته باشد، باید پیش از رسیدن به [[ارکان نماز|رکن]] دیگر آن را به جا آورد و اگر بدون انجام آن فعل وارد رکن دیگر شود نماز باطل است. <ref>ذکری الشیعة ۴/ ۵۴؛ مسالک الأفهام ۱/ ۲۹۵؛ مدارک الأحکام ۴/ ۲۶۳ ـ ۲۶۴؛ بحرانی، الحدائق الناضرة ۹/ ۲۰۶؛ نجفی، جواهر الکلام ۱۲/ ۳۶۹ ـ ۳۷۰ </ref>

===وجوب فراگیری شکیات===

=== تأمل در شک===

تروّی و تأمل هنگام شک: آیا عمل به حکم شک، همچون بطلان در شکهای باطل و بنا گذاشتن بر اکثر یا اقل در شکهای صحیح، به صرف پیدایی شک، جایز است یا آنکه واجب است نمازگزار قبل از عمل به مقتضای شک، در اطراف شک خود تأمل و اندیشه (تروّی) نماید تا به یکی از دو طرف، ظن یا یقین پیدا کند و یا شکش مستقر گردد؟ مسئله محل اختلاف است. بنابر قول دوم، حدّ تروی در اطراف شک چقدر است؛ آیا مطلقا؛ اعم از شکهای صحیح و باطل تا حصول رجحان یافتن یکی از دو طرف یا استقرار شک می‏باشد یا در شکهای باطل تا محو صورت نماز با یأس از حصول علم یا ظن، لازم است تأمل کند؟ مسئله محل اختلاف می‏‌باشد <ref>یزدی، العروة الوثقی ۳/۲۴۹؛ حکیم، مستمسک العروة، ج۷، ص۴۷۰ ـ ۴۷۳؛ خوئی، مستند العروة (الصلاة) ۶ / ۲۰۳ ـ ۲۰۵ </ref>