قانون طراز اول

قانون طراز اول، اصل ۲ متمم قانون اساسی مشروطه بود. به موجب این اصل باید در هر دوره مجلس مشروطه ۵ نفر از علما در مجلس شورای حاضر می شدند تا قوانین مصوب مجلس را با موازین شرعی تطبیق دهند. این قانون در دوره های اول مجالس مشروطه تشکیل شد و در سراسر دوره حکومت رضاخان و محمدرضا پهلوی تشکیل نشد.

متن قانون

اصل ۲ متمم قانون اساسی مشروطه مقرر کرده بود:

«مجلس مقدس شورای ملی که به توجه و تأیید حضرت امام عصر عجل‌الله‌فرجه و بذل مرحمت اعلی‌حضرت شاهنشاه اسلام خلّدالله سلطانه و مراقبت حجج اسلامیه کثر‌الله‌امثالهم و عامّه ملت ایران تأسیس شده است، باید در هیچ عصری از اعصار، مواد قانونیه آن مخالفتی با قواعد مقدسه اسلام و قوانین موضوعه حضرت خیرالانام صلّی‌الله‌ علیه ‌و آله‌ و سلّم نداشته باشد و معیّن است که تشخیص مخالفت قوانین موضوعه با قواعد اسلامیه بر عهده علمای اعلام ادام‌الله برکات وجودهم بوده و هست؛ لهذا رسماً مقرّر است در هر عصری از اعصار، هیئتی که کمتر از پنج نفر نباشد از مجتهدین و فقهای متدینین که مطّلع از مقتضیات زمان هم باشند، به این طریق که علمای اعلام و حجج اسلام مرجع تقلید شیعه اسلام، ۲۰ نفر از علماء که دارای صفات مذکوره باشند معرفی به مجلس شورای ملی بنمایند؛ پنج نفر از آن‌ها را یا بیشتر به مقتضای عصر، اعضای مجلس شورای ملی بالاتفاق یا به حکم قرعه تعیین نموده، به سِمَت عضویت بشناسند تا موادی که در مجلسین عنوان می‌شود به دقت مذاکره و غوررِسی نموده، هر یک از آن مواد معنونه که مخالفت با قواعد مقدسه اسلام داشته باشد طرح و رد نمایند که عنوان قانونیت پیدا نکند و رأی این هیئت علما در این باب، مُطاع و متّبع خواهد بود و این ماده تا زمان ظهور حضرت حجت عصر عجل‌الله فرجه تغییرپذیر نخواهد بود.»

اصل طراز از مجلس اول تا پنجم

مجلس اول

• در مجلس اول بر اثر مخالفت‎های گسترده با این اصل، ماده‏ مذکور اجرایی نشده و به حالت تعلیق درآمد.

مجلس دوم

• در دوره‏ دوم مجلس علمای نجف خواستار فعال شدن این اصل بودند. آیت الله آخوند خراسانی و مازندرانی تلگرافی به مجلس در تاریخ سوم جمادی الاولی ۱۳۲۸ قمری مخابره کردند و بیست نفر از مجتهدین را از نجف و سایر شهرهای ایران معرفی کردند که در بین مجتهدین معرفی شده، از نجف نام آقا سید ابوالحسن اصفهانی نیز بود. پس از چند ماه کشاکش و گفت‏گوهای طولانی، هیئت مجتهدین پنج نفره در اواخر مجلس دوم انتخاب شد. در تلگرافی که به خراسانی و مازندرانی مخابره شد، نام پنج نفر بود که، عبارت بودند از: حاج میرزا زین‎العابدین قمی، آقا سیدابوالحسن اصفهانی، حاج می‌رسیدعلی حائری، و آقا سیدحسن مدرس قمشه‏ای و حاجی امام جمعه خوئی.آیت الله اصفهانی، با ارسال تلگرافی، استعفای خود را اعلام کرد.

مجلس سوم

• پس از انحلال مجلس دوم، مجلس سوم تشکیل شد. در این دوره سیدحسن مدرس و امام جمعه خوئی، که در دوره دوم مجلس عضو هیئت مجتهدین طراز اول بودند، دیگر نه عضو هئیت مذکور، بلکه نماینده‏ مردم تهران در مجلس شدند. در این دوره، برخلاف مجلس دوم، در خصوص اجرا نکردن این اصل از متمم قانون اساسی، از سوی هیچ‎یک از نمایندگان، اعتراض و ایرادی صورت نگرفت. از جمله دلایل مهم طرح نکردن و اجرای این ماده در مجلس سوم، فقدان آخوند ملا محمد کاظم خراسانی است که در دوره دوم قانون‏گذاری، وی بر حضور این هیئت در مجلس پا فشاری می‌‏کرد و اکنون او فوت شده بود.

تحقیق نیافتن اصل دوم متمم قانون اساسی در مجلس سوم اگر چه مانع نشد از نظارت مستقیم مجتهدین بر قوه قانون‏گذاری و اعمال حق رّد مصوبات مجلس، ولی هرگز به معنای خروج مطلق این قوه از نظارت مجتهدین و عالمان دینی و دخالت نداشتن آنان در حیات سیاسی کشور نبود. چنان‏که حوادث آن ایام و اتفاقات دوره طولانی فترت بین مجلس سوم و چهارم تأیید کننده این امر است.

مجلس چهارم

• از تعطیلی مجلس سوم تاگشایش مجلس چهارم، دوره فترتی پنج ساله پدید آمد. وقوع کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ ش در دوره فترت و قدرت یافتن رضاخان بیش از پیش به تضعیف مجلس انجامید. در دوره‏ی فترت با فوت؛ سیدمحمدکاظم یزدی، میرزا محمدتقی شیرازی و شیخ الشریعه اصفهانی و سید اسماعیل صدر نهاد، مرجعیت در عتبات دچار ناتوانی‎هایی گردید بود.

مجلس پنجم

انتخابات مجلس پنجم همزمان با قدرت گیری رضاخان همراه بود و با نفوذ او بسیاری از طرفداران به مجلس راه یافتند اقلیت مجلس که سید حسن مدرس نیز در این طیف قرار داشت پی‎گیر اجرای این اصل شدند و اکثریت مجلس، که هواداران رضاخان بودند، رضایتی به اجرای این اصل نداشتند. پس از مدتی با طرح مسائل مهمی چون خلع احمدشاه، واگذاری حکومت به رضاخان و تشکیل مجلس مؤسسان، دیگر مسأله هیئت مجتهدین نظارت در مجلس مطرح نشد و یکسره به بوته فراموشی سپرده شد.

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود