تفسیر عیاشی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

 

عیاشی پس از مقدمه در نخستین بخش ۱۸ حدیث درباره فضل [[قرآن]] نقل کرده است. روایت اول از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] است که در فرازی از آن به [[مقداد بن عمرو|مقداد]] فرمود: « ... هر گاه فتنه ها و آشوب‌ها چون شب تار شما را فرا گرفت به قرآن رو آورید (و بدان چنگ زنید) زيرا قرآن شفیعى که[[شفاعت| شفاعتش]] پذیرفته است (در باره کسى که بدان عمل کند) و گزارش دهنده است از بدی‌ها که گفته‏‌اش (در باره آن کس که بدان عمل نکرده) تصدیق شده است، هر که آن را پیشواى خود كرد به [[بهشت]] رهبرى كند و هر كه (از آن پيش افتد) و آن را پشت سر خود قرار دهد به [[دوزخ |دوزخش]] كشاند، و قرآن راهنمائى است كه به بهترين راه‌ها راهنمائى كند».<ref>تفسیر عیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۲.</ref>نخستین روایت در تفسیر [[سوره فاتحه|سوره حمد]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] است که فرمود: [[اسم اعظم]] خداوند ، در [[ام‌الکتاب]] (سوره فاتحه) مندرج است. <ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۹.</ref> {{یادداشت| اسم الله الأعظم مُقَطَّع في أُمِّ الكتاب‌}}دومین روایت از امام صادق(ع) است که از [[ابوحنیفه|ابو حنیفه]] پرسید کدام سوره است که آغازش [[تحمید|حمد]]  و وسطش [[اخلاص]] و پایانش [[دعا|دعاست]]؟ ابوحنیفه متحیر شد و گفت: نمی‌دانم امام فرمود: سوره حمد است.<ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۱۹.  

آخرین مطلب نقل شده در تفسیر عیاشی روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] در تفسیر آخرین آیه [[سوره کهف]] است فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا سوره کهف آیه ۱۱۰ امام در پاسخ  به سماعة بن مهران فرمود:  منظور از عمل صالح معرفت [[امامان شیعه|ائمه]] است و منظور از فراز پایانی آیه تسلیم بودن در برابر [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]  است و این که کسی را که اهل خلافت نیست در خلافت شریک او قرار ندهد.<ref>تفسیرعیاشی،۱۳۸۰ق، ج۱، ص۳۵۳.  

</ref>