کاربر ناشناس
سوره حشر: تفاوت میان نسخه‌ها
←شأن نزول: توطئه یهودیان علیه مسلمانان
imported>S.j.mousavi جز (درج لینک زبان‌ها) |
imported>Hasansalehi |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
==شأن نزول: توطئه یهودیان علیه مسلمانان== | ==شأن نزول: توطئه یهودیان علیه مسلمانان== | ||
{{نوشتار اصلی|غزوه بنی‌نضیر}} | {{نوشتار اصلی|غزوه بنی‌نضیر}} | ||
زمانی که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به [[مدینه]] [[هجرت به مدینه|هجرت]] کرد، با [[یهود|یهودیان]] آنجا، یعنی قبیله [[بنی نضیر|بنی‌نضیر]]، [[بنی قریظه| | زمانی که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به [[مدینه]] [[هجرت به مدینه|هجرت]] کرد، با [[یهود|یهودیان]] آنجا، یعنی قبیله [[بنی نضیر|بنی‌نضیر]]، [[بنی قریظه|بنی‌قُریظه]] و [[بنی قینقاع|بنی‌قَینُقاع]]، پیمان صلح بست؛ ولی آنان این پیمان را با توطئه‌هایی نقض کردند، از جمله: ۱. پیمان اتحاد [[کعب بن اشرف]] (بزرگ یهود) با [[ابوسفیان]] برای نابودی پیامبر(ص) پس از [[جنگ احد]] که این خبر از طریق [[وحی]] به پیامبر رسید. ۲. توطئه عمرو بن جحاش از یهودیان قبیله بنی‌نضیر برای کشتن پیامبر(ص). ۳. سرودن شعرهای هجو و بدگویی علیه پیامبر. | ||
پس از تمامی این توطئه‌ها لشکری از [[اسلام|مسلمانان]] به مدت چند روز قلعه مستحکم یهودیان را محاصره کردند و با به آتش کشیدن نخل‌های اطراف قلعه و نابودی آنها پس از چند روز یهودیان را وادار به تسلیم کردند و بدون جنگ و خونریزی پیروز شدند. پس از این پیروزی و با پیشنهاد پیامبر اسلام(ص)، یهودیان مدینه را ترک کردند و مقداری از اموال خود را به همراه بردند و مقداری را نابود ساختند. جمعی به سوی «اذرعات» شام و تعداد کمی به سوی «[[خیبر]]» و گروهی به «حیره» رفتند.<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج٬۵ ص ۱۳۲-۱۳۳.</ref> | پس از تمامی این توطئه‌ها لشکری از [[اسلام|مسلمانان]] به مدت چند روز قلعه مستحکم یهودیان را محاصره کردند و با به آتش کشیدن نخل‌های اطراف قلعه و نابودی آنها پس از چند روز یهودیان را وادار به تسلیم کردند و بدون جنگ و خونریزی پیروز شدند. پس از این پیروزی و با پیشنهاد پیامبر اسلام(ص)، یهودیان مدینه را ترک کردند و مقداری از اموال خود را به همراه بردند و مقداری را نابود ساختند. جمعی به سوی «اذرعات» شام و تعداد کمی به سوی «[[خیبر]]» و گروهی به «حیره» رفتند.<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج٬۵ ص ۱۳۲-۱۳۳.</ref> | ||