حکمت: تفاوت میان نسخه‌ها

در زبان و ادبیات فارسى، حكمت به معانى دانایى،<ref>رجوع کنید به احمدنگرى، ج 2، ص 45</ref> عدل و حلم و بردبارى و درست‌كردارى و راست گفتارى،<ref>دهخدا، ذیل واژه</ref> و نیز دلیل و سبب و جهت و غایت (فایده و مصلحت) به كار رفته (تهانوى، ذیل «حكیم»؛ دهخدا، همانجا)،اما نزدیك‌ترین معادل فارسى براى حكمت، «فرزانگى» است (و براى حكیم: فرزانه)، هر چند كه این واژه همه بار مفهومى واژه حكمت را دربرنمی‌گیرد.

منابع : علاوه بر قرآن؛ ابن‌بابویه، الامالى، قم 1417؛ همو، عیون اخبارالرضا، چاپ مهدى لاجوردى، قم 1363ش؛ ابن‌حنبل، مسند الامام احمدبن حنبل، بیروت: دارصادر، ]بی‌تا.[؛ ابن‌شعبه، تحف العقول عن آل‌الرسول صلی‌اللّه علیهم، چاپ علی‌اكبر غفارى، قم 1363ش؛ ابن‌ كثیر، تفسیرالقرآن العظیم، بیروت 1412؛ ابن‌ماجه، سنن ابن‌ماجة، چاپ محمدفؤاد عبدالباقى، ]قاهره 1373/ 1954[، چاپ افست ]بیروت، بی‌تا.[؛ ابوالفتوح رازى، روض‌الجِنان و روح ‌الجَنان فى تفسیر القرآن، چاپ محمدجعفر یاحقى و محمدمهدى ناصح، مشهد 1365ـ1376ش؛ محمدبن اسماعیل بخارى، صحیح البخارى، ]چاپ محمد ذهنی‌افندى[، استانبول 1401/1981؛ عبداللّه ‌بن عمر بیضاوى، انوار التنزیل و اسرار التأویل، المعروف بتفسیر البیضاوى، مصر 1330، چاپ افست بیروت ]بی‌تا.[؛ محمدبن عیسى ترمذى، سنن الترمذى، ج 4، چاپ عبدالرحمان محمد عثمان، بیروت 1403؛ حبیش‌بن ابراهیم تفلیسى، وجوه قرآن، چاپ مهدى محقق ، تهران 1359ش؛ حرّ عاملى؛ عبیداللّه‌بن عبداللّه حسكانى، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، چاپ محمدباقر محمودى، تهران 1411/1990؛ عبداللّه‌بن عبدالرحمان دارمى، سنن الدارمى، چاپ محمداحمد دهمان، دمشق: مكتبة الاعتدال، ]بی‌تا.[؛ حسن‌بن محمد دیلمى، ارشاد القلوب، قم 1368 ش؛ همو، اعلام الدین فى صفات المؤمنین، قم 1408؛ زمخشرى؛ سیوطى؛ طباطبائى؛ طبرسى؛ طوسى؛ علی‌بن ابی‌طالب (ع)، امام اول، نهج‌البلاغة، چاپ صبحى صالح، بیروت 1387/1967، چاپ افست قم ]بی‌تا.[؛ محمدبن احمد قرطبى، الجامع لاحكام القرآن، بیروت 1405/ 1985؛ محمد بن سلامه قضاعى، مسندالشهاب، چاپ حمدى عبدالمجید سلفى، بیروت 1405/1985؛ كلینى؛ علی ‌بن محمد لیثى واسطى، عیون‌الحكم و المواعظ، چاپ حسین حسنى بیرجندى، قم 1376ش؛ علی‌بن حسام‌الدین متقى، كنز العُمّال فى سنن الاقوال و الافعال، چاپ بكرى حیانى و صفوة سقا، بیروت 1409/1989؛ مجلسى؛ محمدفؤاد عبدالباقى، المعجم المفهرس لألفاظ القرآن الكریم، قاهره 1364، چاپ افست تهران [? 1397[؛ مسلم‌بن حجاج، الجامع الصحیح، بیروت: دارالفكر، ]بی‌تا.[؛ احمد بن على نسائى، سنن النسائى، بشرح الامامین السیوطى و السندى، چاپ سیدمحمد سید، علی‌محمد على، و سیدعمران، قاهره 1420/1999؛ حسین‌بن محمدتقی‌نورى، مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، قم 1407ـ1408؛ علی‌بن ابوبكر هیثمى، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، بیروت 1408/ 1988.