هدایت تشریعی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] افزو‌ن‌بر [[هدایت تکوینی]] که در [[فطرت]] انسان قرار داده، عهده‌دار هدایت به‌وسیله پیامبران و [[وحی]] است. در این هدایت، راهنمایى از طریق تعلیم و تربیت، وضع قوانین، پند و اندرز و موعظه صورت می‌گیرد.<ref>جوادی آملی، هدایت در قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۴۲،۴۷،۴۹۰.</ref> آیاتی در [[قرآن]] به این حقیقت اشاره دارد؛ همچون آیه: «إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا»؛<ref>سوره إنسان، آیه ۳.</ref> «ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد یا ناسپاس.» و آیه «وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ»؛<ref>سوره بلد، آیه ۱۰.</ref> «و او را به راه خیر و شرّ هدایت کردیم.»

۳. هدایت تکوینی را خدا با آفرینش و خلق موجودات و خصوصیّاتی که در خلقت آن‏‌ها قرار داده انجام می‏‌دهد، امّا هدایت تشریعی از طریق [[وحی]] و فرستادن کتاب‏‌های آسمانی و بعثت [[انبیا]] اعمال گشته و تحقّق می‌‏یابد. مهم‌ترین فلسفه بعثت انبیا و شرایع وحیانی، ابلاغ [[هدایت تشریعی]] خدا به انسان است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۳ش، ج۲۶، ص۴۰۰.</ref>