معاویة بن ابی‌سفیان: تفاوت میان نسخه‌ها

بر اساس منابع تاریخی، معاویه به همراه پدر و برادرش در [[فتح مکه]] اسلام آورده و یکی از [[طلقاء]] و همچنین از مصادیق [[مؤلفة قلوبهم]] خوانده شده است.<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ش، ج۳، ص۱۴۱۶.</ref> برخی منابع از معاویه نقل کرده‌اند که ادعا کرده پیش از آن اسلام آورده اما آن را از پدر و مادرش پنهان می‌کرده است.<ref>ابن اثیر، أسد الغابة، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۴۳۳.</ref> معاویه در برخی منابع، از کاتبان پیامبر<ref>ابن اثیر، أسد الغابة، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۴۳۳.</ref> و در برخی دیگر از کاتبان قرآن کریم دانسته شده است.<ref>ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۱۲۳.</ref> پیامبر خدا او را نفرین کرده است که هرگز سیر نشود.<ref>مسند طیالسی،ش ۲۷۴۶؛ مسلم،ش ۲۶۰۴؛ نیز: أنساب الاشراف، ج ۴، ص۱۲۵.</ref> روایات بسیاری برای تکریم و تعظیم معاویه جعل شده است.<ref>رک: شوکانی، الفواید المجموعه فی الاحادیث الموضوعه، ص۴۰۳-۴۰۷.</ref>

از میان برادرانِ [[همسران پیامبر(ص)]]، تنها او را خال المؤمنین خوانده‌اند. ([[ام حبیبه]]، همسر رسول خدا، خواهر معاویه بود. از این جهت او خال المؤمنین نامیده شد.<ref>رک: اسکافی، المعیار و الموازنه، ص۲۱ و تفسیر ابن کثیر، ج۳، ص۴۷۷ و ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۵۹، ص۱۰۳.</ref>)

معاویه، از ابوبکر، عمر، عثمان و خواهرش ام حبیبه حدیث نقل کرده است. چنانچه گروهی از صحابه و تابعین از او حدیث نقل کرده‌اند.<ref>عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۸، ص۱۰۵.</ref>

معاویه اعتماد عمر بن خطاب را جلب کرد و عمر او را استاندار [[اردن]] و برادرش یزید را، استاندار همه سرزمین شام کرد. پس از مرگ برادرش در حادثه طاعون عمواس، عمر همه قلمرو شام را نیز به معاویه سپرد و زمانی که [[عثمان بن عفان]] به خلافت رسید، معاویه را به استانداری همه سرزمین شام منصوب کرد و سرانجام پس از کشته شدن عثمان، از بیعت با [[امام علی(ع)]] سر باز زد و به اسم خونخواهی عثمان به نزاع با امام برخاست. مردم شام به خونخواهی عثمان و جنگ با امام علی(ع) با او بیعت کردند.<ref>یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۸۶؛ طبری، تاریخ الرسل و الملوک، ج ۴، ص۴۴۴.</ref> این اختلاف تا آخر دوران حکومت امام علی(ع) بود. پس از شهادت امام علی(ع)، میان معاویه و [[امام حسن(ع)]] [[صلح امام حسن|صلح]] برقرار شد و امام حسن(ع) در این صلح، به نفع معاویه کنار رفت.<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج ۸، ص۱۶.</ref> او پس از صلح امام حسن(ع) تا آخر عمرش خلیفه مسلمین بود.