سوره قیامت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سوره||نام = قیامه|کتابت = ۷۵|جزء = ۲۹|آیه = ۴۰|مکی/مدنی = مکی|شماره نزول = ۳۱|بعدی = [[سوره انسان|انسان]] |قبلی = [[سوره مدثر|مدثر]] |کلمه = ۱۶۴|حرف =۶۷۶}}

'''سوره قیامت''' را به این مناسبت «‌قیامت‌» می‌نامند که با سوگند خداوند به روز [[قیامت]] آغاز می‌گردد. یازدهمین سوره از [[سوره‌های أقسام]] است که با دو قسم آغاز می‌شود و از نظر حجم از [[مفصلات|سوره‌های مفصلات]] است.

این سوره را به این مناسبت «‌قیامت‌» می‌نامند که با سوگند خداوند به روز [[قیامت]] آغاز می‌گردد؛ {{متن قرآن|لَا أُقْسِمُ بِیوْمِ الْقِیامَةِ ﴿۱﴾|سوره=۷۵|آیه=۱}} به همین جهت نام دیگر این سوره «‌لااُقسِم‌» است.

==مفاهیم==

سوره قیامت، حتمیت وقوع [[معاد]] و اوضاع و احوال روز قیامت را بیان می‌کند و انسان‌ها را در جهان آخرت در دو گروه توصیف می‌کند: گروهی تازه رو و نورانی، و گروهی با قیافه‌های غمگین و ترش رو و یادآور می‌شود که آدمی دنیای نقد را می‌گیرد و [[آخرت]] را فراموش می‌کند و آن روز حسرت می‌خورد؛ و به این نکته اشاره می‌کند که انسان بر نفس خود بصیر و بر کردارش داناست اگرچه عذر بتراشد و انکار پیشه کند. در پایان به منکران می‌گوید خدایی که انسان را از نیستی صرف، به شکل نطفه و سپس خونِ بسته، آفرید آیا توانا نیست که مردگان را زنده کند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۵۹-۱۲۶۰</ref>

{{سوره‌های قرآن|۷۵|[[سوره مدثر]]|[[سوره انسان]]}}

==پیوند به بیرون==