سوره قیامت: تفاوت میان نسخه‌ها

این سوره را به این مناسبت «قیامت» می‌نامند که با سوگند خداوند به روز قیامت آغاز می‌گردد؛ (لا اقسم بیوم القیامة). به همین جهت نام دیگر این سوره «لااُقسِم» است. همچنین یازدهمین سوره از سوره‌های أقسام است که با دو قسم آغاز می‌شود؛ (قسم به روز قیامت در آیه 1 و قسم به نفس ملامت‌گر در آیه 2). تعداد آیات آن به نظر قاریان کوفه 40 و به نظر دیگر قاریان 39 آیه است که نظریه اول مشهور است. تعداد کلمات آن 164 و تعداد حروف‌اش 676 حرف است. به ترتیب مصحف، هفتاد و پنجمین و به ترتیب نزول، سی‌ویکمین سوره قرآن و مکی است.از نظر حجم از سوره‌های «مفصلات» است که در آغاز حزب چهارم جزء 29 قرار دارد. سوره قیامت، حتمیّت وقوع معاد و اوضاع و احوال روز قیامت را بیان می‌کند و انسان‌ها را در جهان آخرت در دو گروه توصیف می‌کند: گروهی تازه‌رو و نورانی، و گروهی با قیافه‌های غمگین و ترش‌رو و یادآور می‌شود که آدمی دنیای نقد را می‌گیرد و آخرت را فراموش می‌کند و آن روز حسرت می‌خورد؛ و به این نکته اشاره می‌کند که انسان بر نفس خود بصیر و بر کردارش داناست اگرچه عذر بتراشد و انکار پیشه کند. در پایان به منکران می‌گوید خدایی که انسان را از نیستی صرف، به شکل نطفه و سپس خونِ بسته، آفرید آیا توانا نیست که مردگان را زنده کند. دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج2، ص 1259-1260

[[رده:سوره‌های قرآن]]