حمزة بن عبدالعزیز سلار دیلمی: تفاوت میان نسخه‌ها

حمزه بن عبدالعزیز، معروف به سالار و سلار<ref>اعیان الشیعه, ج۷, ص۱۷۰.</ref><ref>ریاض العلماء, ج۲, ص۴۴۰.</ref><ref>رجال سید بحر العلوم, ج۳, ص۶.</ref> {{یادداشت|نویسنده اعیان الشیعه و مؤلف [[ریاض العلماء]] نوشته‌اند: سلار اسمی است که در لغت فارسی و عربی اصلا وجود ندارد و مترجمین آن را به جای لفظ سالار استعمال کرده‌اند، ولی در رجال بحرالعلوم آمده است که سلار معرب سالار است.}}و دارای کنیه ابویَعلی بود.{{یادداشت|یعلی اسمی است منقول از فعل معلوم علا یعلوا علوا، مثل سما یسمو و گفته شده است علی یعلی مثل یرضی است. و علا به معنای برتری در شرف است}} تاریخ ولادت، زمان مسافرت، ازدواج، همسسر و فرزندان سلار در منابع موجود نیامده است. پاره‌ای شواهد و مستندات، مانند مطالعه زندگی استادان، معاصران و شاگردان وی و این که او گاهی به نیابت از [[شیخ مفید]]<ref>قصص العلماء, میرزا محمد تنکابنی, با تحقیق و ویرایش محمد رضا حاج شریفی خوانساری, ص۴۱۵.</ref> و [[سید مرتضی]] بر کرسی تدریس می‌نشست،<ref>خوانساری، روضات الجنات, ج۲, ص۳۷۱؛ تهرانی، اعیان الشیعه, ج۷, ص۱۷۱.</ref> می‌توان حدس زد که سلار در نیمه دوم قرن چهارم به دنیا آمده است. زادگاه وی نیز دیلمان است.<br>  

در تاریخ وفات سلار دیلمی اختلاف است، گفته شده وی در ۶ رمضان سال ۴۶۳ قمری<ref>الکنی و الالقاب, ج۲, ص۲۳۸.</ref> در قریه خسروشهر(خسروشاه) تبریز فوت کرده است و قبر وی، در همان مکان است. {{یادداشت|این که این فقیه، چرا و چگونه در این مکان رحلت کرده، به درستی معلوم نیست، ولی احتمالا سلار مانند بسیاری از [[فقیهان]] و عالمان، به دنبال آشوب‌ها و جنگ‌های داخلی در آن سال‌های آشفته و نابسامان آخر حیاتش، بغداد را ترک و در حال رجعت به زادگاهش بوده است که وفات یافته و پیکرش توسط دوستان و آشنایان وی در قریه خسروشاه تبریز به خاک سپرده شده است.}}