محمدحسین غروی نائینی: تفاوت میان نسخه‌ها

|امضا              =  <!-- [[پرونده:sign.jpg|70px]] -->

}}

==زندگی==

محمدحسین غروی نائینی، در [[۱۵ ذی‌القعده]]<ref>حائری، روزشمار قمری، ۱۳۸۱ش، ص۳۱۵.</ref> سال [[سال ۱۲۷۶ هجری قمری|۱۲۷۶]] قمری<ref> تاریخ ولادت او را در سال ۱۲۷۳ و ۱۲۷۷ نیز ثبت کرده‌اند. ر.ک: امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴؛ مجله  حوزه، ش۷۶-۷۷، ص۳۱؛ آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳؛ حائری، تشیع و مشروطیت، ص۱۵۳؛ ولی با استناد به دست‌خط پدرش، به تاریخ ۱۲۷۶ اطمینان بیشتری است. ر.ک: مجله حوزه،  ش۷۶-۷۷، ص۴۰۶. به نقل از ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص۱۷.</ref> در نائین به دنیا آمد. پدرش عبدالرحیم و جدش محمدسعید هر دو از طرف سلطان وقت به [[شیخ‌الاسلام|شیخ‌الاسلامی]] اصفهان منصوب شده بودند.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref>

محمدحسین تحصیل را از کودکی، در زادگاهش آغاز کرد و پس از فراگیری مقدمات، در هفده سالگی راهی اصفهان شد. پدرش با هدف تعلیم و تربیت وی، او را به [[محمدباقر آقا نجفی اصفهانی|شیخ محمدباقر اصفهانی]] سپرد. نائینی، هم در حوزه درس اصفهانی حاضر می‌شد و هم در خانه او و تحت سرپرستی‌اش زندگی می‌کرد. افزون بر آن، وی در اصفهان نزد [[ابوالمعالی کلباسی|میرزا ابوالمعالی کلباسی]]، میرزا [[محمدحسن هزارجریبی]] و [[جهانگیرخان قشقایی]]، در رشته‌های مختلف علمی مانند فقه، اصول، کلام و حکمت، تحصیلاتش را دنبال کرد. همچنین با ادبیات فارسی و عربی و ریاضی نیز آشنا شد.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref>

پس از وفات میرزای شیرازی، در سال [[سال ۱۳۱۲ قمری|۱۳۱۲ق]]، مدتی نزد [[سید محمد فشارکی]] شاگردی کرد؛ اما با پراکندگی حوزه سامرا، او مدتی در [[کربلا]] اقامت کرد<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref> سپس در سال ۱۳۱۴ راهی [[نجف]] شد و در درس آخوند خراسانی، حاضر و از خواص و اصحاب مجلس استفتای او گشت.<ref>آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳.</ref>  

==حیات علمی==

گفته شده است او بسیار از آراء پیشین خود عدول و رأیی نو اختیار می‌کرد.<ref> امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴</ref>

* [[محمدکاظم خراسانی]]؛ نایینی در درس عمومی آخوند حاضر نمی‌شد؛ اما در مجلس خاص آخوند در خانه‌اش که برای حل مسائل مشکله بوده، شرکت می‌کرد.<ref>اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴</ref>

</ref>

==اندیشه سیاسی==

[[پرونده:TANBIH ALOMMAH.jpeg|بندانگشتی]]

وی در این کتاب حکومت‌ها را به عادل و غیرعادل تقسیم می‌کند و حکومت مشروطه را حکومتی غیر عادل می‌داند؛ ولی به نظر او حکومتی که در غیرعادل بودن از مشروطه بد‌تر است، حکومت استبدادی و مطلقه است. از این رو در زمانی که امر ما دایر مدار بین حکومت مشروطه و حکومت مستبده باشد، چون ضرر و فساد حکومت مشروطه کمتر است، باید بدان امید بست و حکومت استبدادی را طرد و نفی کرد.<ref>نائینی، محمد حسین؛ تنبیه الامه و تنزیه المله، ۱۳۸۸، ص۴۰-۴۶.</ref> این مبنا از جهت دفع افسد به فاسد معنا پیدا می‌کند.

نائینی نزدیک‌ترین رایزن آخوند خراسانی در انقلاب مشروطه بود. وی متن تلگراف‌ها و بیانیه‌های عمومی [[آخوند خراسانی|خراسانی]]، [[حسین خلیلی تهرانی|تهرانی]] و [[عبدالله مازندرانی|مازندارانی]] را در انقلاب مشروطیت انشا می‌کرد و این امر دشمنی فراوانی در میان رقیبان علمی و دشمنان سیاسی نائینی نسبت به او به وجود آورده بود.<ref>حائری، تشیع و مشروطیت در ایران، ص ۱۵۷ ـ ۱۵۶</ref>

آخوند خراسانی که می‌خواست برای تحکیم بنیان مشروطه یا رهبری کردن مبارزه با بیگانگان، ابتدا به [[کاظمین]] سپس به [[ایران]] برود، نائینی با دیگر روحانیون مشروطه خواه با او بودند ولی با مرگ مشکوک خراسانی این حرکت شکل نگرفت. سه هفته بعد از مرگ خراسانی علما به کاظمین رفتند و در این شهر از میان خود ۱۳ نفر، از جمله نائینی را برگزیدند و آنان هئیتی تشکیل دادند که کارهای لازم را انجام دهند. اعضای این هئیت [[سوگند]] یاد کردند که در مبارزه بر ضد بیگانگان امین و وفادار باشند. هیئت علما تلگراف‌های بسیاری به ایران فرستادند تا دولت ایران از روس‌ها بخواهد که هر چه زدوتر ایران را ترک گویند و تهدید کردند در غیر این صورت علما به سوی ایران حرکت خواهند کرد. همچنین از سران عشایر ایران خواستند تا بر ضد بیگانگان با یکدیگر متحد شوند. سرانجام علمای کاظمین از علمای تهران تلگرافی دریافت کردند که خبر از آرامش نسبی در ایران بود. همچنین تلگرافی دیگر از سوی وثوق الدوله مبنی بر خروج [[محمدعلی شاه|محمدعلی میرزا]] از ایران رسید و از علمای گرد آمده در کاظمین خواستند که به شهرهای خود بازگردند.

'''جهاد علیه بیگانگان'''

'''محکوم کردن اهانت به روحانیت'''

==پانویس==