سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سوره||نام =  قارعه|کتابت = ۱۰۱|جزء = ۳۰|آیه = ۱۱|مکی/مدنی = مکی|شماره نزول = ۳۰|بعدی =  [[سوره تکاثر|تکاثر]] |قبلی =  [[سوره عادیات|عادیات]] |کلمه = ۳۶|حرف = ۱۶۰|تصویر=سوره قارعه.jpg}}

* '''سبب نامگذاری و معنای قارعه'''

نام سوره از واژه «القارعه» در [[آیه]] اول گرفته شده است.<ref>علی‌بابایی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۷ش، ج۵، ص۵۶۵.</ref> که از نام‌های [[قیامت]] است. قارعه از «قرع» و به معنای زدن بسیار سخت است و قیامت را بدین سبب قارعه نامیده‌اند که دل‌ها را با فَزَع (وحشت) شدیدش و دشمنان [[خدا]] را با عذابش می‌کوبد.<ref>طباطبایی، المیزان، ترجمه، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۵۹۵.</ref>

سوره قارعه ۱۱ آیه، ۳۶ کلمه و ۱۶۰ حرف دارد و جزو [[سوره‌های مفصلات]] است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۷.</ref>

این سوره از آغاز تا پایان از واقعهٔ [[قیامت]] سخن می‌گوید و سختی‌ها و احوال آن روز و سرنوشت انسان را بیان می‌کند که اگر کسی اعمال نیک او بیشتر و سنگین‌تر از اعمال بد و [[گناه|گناهانش]] باشد از زندگی خوش و جاودانه برخوردار می‌شود و اگر کسی اعمال بد و گناهان او بیشتر و سنگین‌تر از اعمال نیک او باشد، بازگشت‌گاه او [[دوزخ]] است و در آتشی بس سوزان خواهد بود.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۷</ref>

{{سوره قارعه}}

در [[تفسیر البرهان]] ذیل سوره قارعه روایت شده است هیچ چیز در ترازوی اعمال سنگین‌تر از [[صلوات]] بر [[محمد(ص)|محمد]] و [[آل محمد]] نیست. همچنین در برخی روایات آمده است، مراد از «فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ»، [[امیرالمؤمنین (ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] یا کسی است که [[ولایت]] حضرت را پذیرفته است و مراد از «وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ» کسی است که ولایت آن حضرت را انکار می‌کند.<ref>بحرانی، البرهان، ترجمه، ۱۳۸۸ش، ج۹، ص۶۶۶.</ref>

در حدیث [[ابی بن کعب|اُبَی بن کَعب]] آمده است هر کس این سوره را بخواند، [[خداوند]] در روز [[قیامت]] پرونده او را سنگین می‌کند. همچنین از [[امام باقر(ع)]] نقل شده است هر کس القارعه را تلاوت کند، از فتنه [[دجال|دَجّال]]، اینکه به او ایمان بیاورد، و چرک [[جهنم]] در روز [[قیامت]] در امان خواهد بود.<ref>«في حديث أبي من قرأها ثقل الله بها ميزانه يوم القيامة» و «عمرو بن ثابت عن أبي جعفر (ع) قال من قرأ القارعة آمنه الله من فتنة الدجال أن يؤمن به و من قيح جهنم يوم القيامة» (ر.ک: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۸۰۶).</ref>

|به نام خداوند رحمتگر مهربان{{سخ}}كوبنده، (۱) چيست كوبنده؟ (۲) و تو چه دانى كه كوبنده چيست؟ (۳) روزى كه مردم چون پروانه‌[هاى‌] پراكنده گردند، (۴) و كوه‌ها مانند پشم زده‌شده رنگين شود. (۵) اما هر كه سنجيده‌هايش سنگين برآيد، (۶) پس وى در زندگى خوشى خواهد بود! (۷) و اما هر كه سنجيده‌هايش سبك بر آيد، (۸) پس جايش «هاويه» باشد. (۹) و تو چه دانى كه آن چيست؟ (۱۰) آتشى است سوزنده.}}