سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره قارعه''' صد و یکمین [[سوره]] [[قرآن]] که مکی است و ۱۱ آیه دارد و در جزء سی‌ام قرآن قرار گرفته است. نام سوره از واژه «القارعه» در آیه اول گرفته شده که یکی از نام‌های قیامت و به معنای کوبنده است.

سوره قارعه درباره قیامت و وقایع آن است و از پاداش کارهای نیک و مجازات گناهان سخن می‌گوید. در رویات آمده است، هر کس این سوره را تلاوت کند، پرونده (اعمالش) در روز قیامت پربار خواهد بود.

نام سوره از واژه «القارعه» در آیه اول گرفته شده است.<ref>علی‌بابایی، برگزیده تفسیر نمونه، ج۵، ص۵۶۵.</ref> که از نام‌های قیامت است. قارعه از «قرع» و به معنای زدن بسیار سخت است و قیامت را بدین سبب قارعه نامیده‌اند که دل‌ها را با فَزَع (وحشت) شدیدش و دشمنان خدا را با عذابش می‌کوبد.<ref>طباطبایی، المیزان، ترجمه، ج۲۰، ص۵۹۵.</ref>

سوره قارعه [[سوره مکی|مَکّی]] و سی‌امین سوره‌ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است، یعنی بعد از سوره قریش و قبل از سوره قیامت. این سوره در ترتیب مُصحَف، یکصدویکمین سوره قرآن است.<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۱۶۶.</ref> و در جزء سی قرار گرفته است.  

در حدیث [[ابی بن کعب|اُبَی بن کَعب]] آمده است هر کس این سوره را بخواند، [[خداوند]] در روز [[قیامت]] پرونده او را سنگین می‌کند. همچنین از [[امام باقر(ع)]] نقل شده است هر کس القارعه را تلاوت کند، از فتنه [[دجال|دَجّال]]، اینکه به او ایمان بیاورد، و چرک [[جهنم]] در روز [[قیامت]] در امان خواهد بود.<ref>ر.ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۸۰۶.</ref>