سوره قارعه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سوره||نام =  قارعه|کتابت = ۱۰۱|جزء = ۳۰|آیه = ۱۱|مکی/مدنی = مکی|شماره نزول = ۳۰|بعدی =  [[سوره تکاثر|تکاثر]] |قبلی =  [[سوره عادیات|عادیات]] |کلمه = ۳۶|حرف = ۱۶۰}}

'''سوره قارعه''' صد و یکمین [[سوره]] [[قرآن]] است. این سوره، [[سوره های مکی|مکی]] و دارای ۱۱ [[آیه]] است.

==سوره قارعه==

به این مناسبت این سوره را «قارعه» می‌نامند که با کلمه القارعه (درهم‌‌کوب) که از صفات [[قیامت]] است آغاز می‌گردد. تعداد آیات آن از نظر قاریان [[کوفه]] ۱۱ آیه و به نظر قاریان [[حجاز]] ۱۰ آیه و به نظر بعضی از قاریان دیگر ۸ آیه است که نظریه اول مشهور و مقرون به صحت است. دارای ۳۶ کلمه و ۱۶۰ حرف است. به ترتیب مصحف صد و یکمین و به ترتیب نزول سی‌امین سوره [[قرآن]] و [[مکی و مدنی|مکی]] است. از نظر حجم از [[سوره‌های مفصلات]] در گروه «[[سوره‌های قصار|قصار]]» یعنی از سوره‌های کوچک‌تر قرآن است که در ردیف [[سوره‌های جزء‌عم]] و اوایل حزب چهارم جزء ۳۰ قرار دارد.

==مفاهیم==

این سوره از آغاز تا سرانجام از حادثه [[قیامت]] سخن می‌گوید و از سوره‌های معادی است؛ شداید و احوال آن روز و سرنوشت نهایی  انسان را بیان می‌کند که اگر کسی اعمال نیک او بیشتر و سنگین‌تر از اعمال بد و [[گناه|گناهانش]] باشد از زندگی خوش و جاودانه برخوردار می‌شود و اگر کسی اعمال بد و گناهان او بیشتر و سنگین‌تر از اعمال نیک او باشد، بازگشت‌گاه او [[دوزخ]] است و در آتشی بس سوزان خواهد بود.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۷</ref>

{{نقل قول دوقلو تاشو| بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِيمِ{{سخ}}الْقَارِعَةُ ﴿١﴾ مَا الْقَارِعَةُ ﴿٢﴾ وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿٣﴾ يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿٤﴾ وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿٥﴾ فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿٦﴾ فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ ﴿٧﴾ وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿٨﴾ فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿٩﴾ وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿١٠﴾ نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿١١﴾

|به نام خداوند رحمتگر مهربان{{سخ}}كوبنده، (۱) چيست كوبنده؟ (۲) و تو چه دانى كه كوبنده چيست؟ (۳) روزى كه مردم چون پروانه‌[هاى‌] پراكنده گردند، (۴) و كوه‌ها مانند پشم زده‌شده رنگين شود. (۵) اما هر كه سنجيده‌هايش سنگين برآيد، (۶) پس وى در زندگى خوشى خواهد بود! (۷) و اما هر كه سنجيده‌هايش سبك بر آيد، (۸) پس جايش «هاويه» باشد. (۹) و تو چه دانى كه آن چيست؟ (۱۰) آتشى است سوزنده.}}

{{سوره‌های قرآن|101|[[سوره عادیات]]|[[سوره تکاثر]]}}