حرم حضرت رقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

==جغرافیای حرم==

{{اصلی|رقیه دختر امام حسین (ع)}}

براساس آنچه مشهور است، رقیه همراه سایر اهل بیت امام حسین(ع) و [[حضرت زینب سلام الله علیها|زینب کبری(س)]] به اسارت در آمد و در مکانی کنار باب الفرادیس استقرار یافت. رقیه در این زمان چهار ساله بود که چشم از جهان فرو بست. آن کودک را، کنار آن مکان، که مقبره‌ای عمومی به نام مقبرۀ باب الفرادیس بود، به خاک سپردند. این مقبره در شمال غربی محلۀ قدیمی دمشق و کنار باب الفرادیس قرار داشت و امروزه به العماره معروف است.<ref>قائدان، اماکن زیارتی سیاحتی سوریه، ص ۵۷</ref>

==معماری حرم==

آستانه حضرت رقیه امروزه از ساختمانی وسیع تشکیل شده است که آمیخته‌ای از هنر و معماری اسلامی محلی و ایرانی است. نماهای خارجی آستانه با قالب‌های سنگی بزرگ سفیدرنگ پوشیده شده است. در بالاترین قسمت نما، یک کتیبه نواری از آیات [[قرآن]] با رنگ طلایی بر زمینه سبزرنگ به چشم می‌خورد. بنا دارای چند ورودی است که مهم‌ترین آن، ورودی جنوب غربی است. سردر این ورودی دارای طاقی است که در آن مقرنس‌هایی پوشیده شده با کاشی است و بالای این سردر، مناره‌ای به ارتفاع ۳۴ متر از کف زمین قرار دارد.

دو شبستان میانی و شرقی نیز مربع شکل می‌باشد و رواق‌هایی نیز اطراف آن است. سقف هریک از گنبدها، از داخل به صورت گنبد کم‌خیز، و از بیرون به‌صورت پشت‌بام صاف است؛ به‌طوری که حالت گنبدی آن مشخص نیست. شکل‌های گیاهی ظریف و نیز اسامی ائمه معصوم(ع)، آذین‌بخش دیوارها و سقف این دو شبستان از داخل است. ساختمان شبستان شرقی، هم‌زمان با صحن شرقی آستانه تکمیل و افتتاح شده است. بخش جنوب شرقی آستانه به‌صورت دو طبقه ایجاد، و طبقه دوم برای دانشکده مطالعات اسلامی در نظر گرفته شده است.<ref>خامه یار، آثار پیامبر(ص) و زیارتگاه‌های اهل بیت(ع) در سوریه، ص ۲۵۲ـ۲۵۱</ref>

==تولیت حرم==

سید ابراهیم دمشقی و دخترانش حضرت رقیه را در خواب می‌بینند؛ او از آنها می‌خواهد که به والی [[دمشق]] اطلاع دهند تا قبرش را تعمیر کنند. سید ابراهیم دمشقی با مشارکت عده‌ای از علما و حاکم دمشق، مرقد حضرت رقیه را تعمیر می‌کنند. بعد از این جریان سلطان عبدالمجید از سلاطین عثمانی، تولیت [[حرم حضرت زینب|زینبیه]]، مرقد رقیه، مرقد ام‌کلثوم و سکینه را به او واگذار نمود. پس از سید ابراهیم دمشقی فرزند و نوه‌اش متولی این اماکن بوده‌اند.<ref>خامه یار، آثار پیامبر(ص) و زیارتگاه‌های اهل بیت(ع) در سوریه، ۲۴۳ـ۲۴۲</ref>