عبدالله بن زبیر: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالله بن زبیر (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ فوریهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۰:۱۷

۱٬۰۷۰ بایت حذف‌شده ، ‏۸ فوریهٔ ۲۰۱۶

جز

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Emadmohseny

@@ خط ۱۶: / خط ۱۶: @@
 نام عبدالله بن زبیر اندک اندک از زمان عثمان در منابع پربسامد می‌شود. او در این دوره سِمَت‌های مختلفی يافت. به نقل طبری(م. 310ق.)، او در حمله به مناطق شمال ایران فعلی([[خراسان بزرگ|خراسان قدیم]]) در سال  29-30ق. همراه سعید بن العاص بود.<ref>  تاريخ‏ الطبري،ج‏4،ص:270؛ همچنین نک: دائرةالمعارف اسلام، ج1، ص55، ذیل مدخل “ʿAbd Allāh b. al-Zubayr”</ref> در ماجرای جمع آوری و  يكسان‌سازی مصاحف، از كاتبان نسخه‌های قرآن بود.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص176؛ اسد الغابه، ج3، ص328؛ البداية و النهايه، ج8، ص335.</ref>در حمله به مغرب به سال 27 يا 28ق. تحت فرماندهی عبدالله بن سعد بن ابي‌سَرْح شركت داشت. از خود او نقل کرده اند که با كشتن فرمانده لشكر دشمن، پيروزي مسلمانان را باعث شد.<ref>فتوح البلدان، ص224؛ المنتظم، ج4، ص344.</ref>ابن زبیر در ماجرای شورش مردم علیه عثمان، بر خلاف پدر و خاله‌اش [[عایشه]]، در کنار عثمان بود و از او دفاع می کرد.<ref>تاريخ خليفه، ص102؛ البداية و النهايه، ج7، ص181.</ref>او نمايندگی عثمان را در مواجهه با معترضان و امامت جماعت را هنگام محاصره خانه‌اش بر عهده گرفت و در اين ماجرا زخمی شد.<ref>الطبقات، ج2، ص36؛ انساب الاشراف، ج5، ص564.</ref>
 ===دوره امام علی(ع)===
-ابن زبیر در دوره خلافت امام علی(ع) راه مخالفت در پیش گرفت. بنابر نقلی از خود ابن زبیر، او با اهل بیت(ع) کینه‌ای دیرین داشته است.<ref>انساب الاشراف، ج3، ص482؛ اخبار الدولة العباسيه، ص116.</ref>ناسزاهای او به علی(ع) در برخی منابع نقل شده است.<ref> نک: الطبقات، خامسه2، ص85؛ تاريخ‏ يعقوبي، ج2، ص262؛ مروج الذهب، ج3، ص80.</ref>گفته اند که او چهل هفته در خطبه نماز جمعه از ذکر صلوات خودداری کرد تا مبادا [[بنی هاشم]] به آن افتخار کنند.<ref>انساب الاشراف، ج3، ص482؛ مروج الذهب، ج3، ص79؛ شرح نهج‌ البلاغه، ج4، ص61.</ref>این باعث شده است تا حتی برخی عالمان دینی اهل سنت در اعتبار او به عنوان راوی تردید کنند<ref>نک: شرح نهج البلاغه، ج1، ص10.</ref> و شیعیان نیز نظر نیکی درباره او نداشته باشند.{{مدرک}}
+ابن زبیر در دوره خلافت امام علی(ع) راه مخالفت در پیش گرفت. مهمترین اقدام ابن زبیر در دوره امام علی(ع) و در مخالفت با او، شرکت در جنگ جمل و زمینه‌سازی شورش علیه امام علی(ع) بود. گفته اند که ابن زبیر در این جنگ حدود سی زخم برداشته است.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج1، ص265.</ref> او در شوراندن  پدرش علیه امام علی(ع) نقش داشت به گونه‌ای که در روایتی از آن امام، او عامل جدایی زبیر از اهل بیت خوانده شده است.<ref>الامامة و السياسه، ج1، ص28؛ اسد الغابه، ج3، ص139.</ref>پیش از شروع جنگ، ابن زبیر دریافت که پدرش زبير از شرکت در ماجرای جمل پشیمان شده و قصد دارد از آن کناره گیرد. بدین رو كوشيد تا مانع رفتن او از صحنه نبرد شود؛ ولی موفق نشد.<ref>الفتوح، ج2، ص470؛ مروج الذهب، ج2، ص363.</ref> میان او خاله‌اش [[عائشه]]، رابطه عاطفی عمیقی برقرار بود<ref>در این باره نک: نجاتی، دانشنامه حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019)</ref>، عائشه هنگام مرگ او را وصی خود کرد<ref>نک: فتح الباري، ج4، ص476.</ref> و از برخی قرائن بر می آید که در ماجرای جنگ جمل، عائشه تحت تاثیر القائات او بوده است.<ref>نک: الاستيعاب، ج3، ص910؛ تاريخ الاسلام، ج4، ص246.</ref>
-مهمترین اقدام ابن زبیر در دوره امام علی(ع) و در مخالفت با او، شرکت در جنگ جمل و زمینه‌سازی شورش علیه امام علی(ع) بود. گفته اند که ابن زبیر در این جنگ حدود سی زخم برداشته است.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج1، ص265.</ref> او در شوراندن  پدرش علیه امام علی(ع) نقش داشت به گونه‌ای که در روایتی از آن امام، او عامل جدایی زبیر از اهل بیت خوانده شده است.<ref>الامامة و السياسه، ج1، ص28؛ اسد الغابه، ج3، ص139.</ref>پیش از شروع جنگ، ابن زبیر دریافت که پدرش زبير از شرکت در ماجرای جمل پشیمان شده و قصد دارد از آن کناره گیرد. بدین رو كوشيد تا مانع رفتن او از صحنه نبرد شود؛ ولی موفق نشد.<ref>الفتوح، ج2، ص470؛ مروج الذهب، ج2، ص363.</ref> میان او خاله‌اش [[عائشه]]، رابطه عاطفی عمیقی برقرار بود<ref>در این باره نک: نجاتی، دانشنامه حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019)</ref>، عائشه هنگام مرگ او را وصی خود کرد<ref>نک: فتح الباري، ج4، ص476.</ref> و از برخی قرائن بر می آید که در ماجرای جنگ جمل، عائشه تحت تاثیر القائات او بوده است.<ref>نک: الاستيعاب، ج3، ص910؛ تاريخ الاسلام، ج4، ص246.</ref>
 هنگام ورود لشکریان جمل به بصره ابن زبیر که فرمانده پیاده نظام بود، بر خلاف پيمان آتش بسي كه با [[عثمان بن حنیف|عثمان بن حُنَيْف]] حاكم بصره تا رسيدن امام علي(عليه السلام)بسته بودند، با گروهي، 40 نفر از محافظان مسلمان را كشت و بيت‌ المال را تصرف كرد.<ref>فتوح البلدان، ص365؛ الاستيعاب، ج1، ص368.</ref>