حوا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حَوّا'''، نخستین زن، همسر [[حضرت آدم]] و مادر نسل بشر است. در کتب مقدس یهودی-مسیحی از او نام برده شده اما در [[قرآن]] نام حوا ذکر نشده است و فقط به او با عنوان همسر آدم اشاره می‌شود. در کتب تفسیری، تاریخی و روایی مسلمانان نام حوا آمده و داستانهایی درباره خلقت او، خوردن او و آدم از میوه ممنوعه، هبوطشان به زمین و زندگی آنان پس از هبوط  نقل شده است. درباره محل دفن حوا اختلاف است و مرقدی در [[جده]] [[عربستان]] به او نسبت داده می‌شود.

#نظریه اول: بنابر عهد عتیق حضرت آدم همسر خود را حوّا نامید، ازآن رو که او مادر همه زندگان است.

بنابر عهد قدیم، آدم و زن او، هر دو، در بهشت برهنه بودند بدون آنکه احساس شرم کنند. مار زن را فریب داد و او را به خوردن میوه درخت معرفت نیک و بد تشویق کرد که خدا او و آدم را از خوردنش منع کرده بود. زن این میوه را خورد و به آدم نیز خوراند و در نتیجه، چشم هر دوی آن‌ها باز شد و فهمیدند که عریانند. چون خدا آدم را بازخواست کرد، آدم زن خود را و او نیز مار را متهم کرد. پس خداوند، آدم و زن و مار را به سبب جرمی که مرتکب شده بودند، مجازات کرد. از جمله به زن گفته شد: «درد و حاملگی‌ات را بسیار زیاد خواهم کرد؛ با درد بچه خواهی زایید و اشتیاقت به شوهرت خواهد بود و او بر تو حکمرانی خواهد کرد». سپس، آدم و حوّا از بهشت رانده شدند مبادا که از درخت حیات نیز بخورند و تا ابد زنده بمانند.

حوّا در عهد قدیم به سه نام خوانده شده که هریک از این نامها، معنا و کاربردی خاص در این کتاب یافته است. نخست، خدا، او و همسرش را به یک نام یعنی آدم خوانده است. دومین نام، ایشاه، را آدم بر وی نهاد که بر نقش او به عنوان همسر و شریک زندگی مرد دلالت دارد. این نام در داستان خلقت و هبوط انسان آمده است.

در عهد جدید تنها دو جا به نخستین زن با نام حوّا اشاره شده است؛ یکبار، از فریب خوردن حوّا به عنوان هشداری برای مسیحیان یاد شده و دیگر بار، با اشاره به خلقت حوّا پس از آدم و اغفال او (نه آدم) گفته شده که زن حق ندارد معلم شود و نباید بر شوهر تسلط یابد و تنها به شرط داشتن ایمان و تقوا، با به دنیا آوردن فرزند، از گناه و تقصیری که مرتکب شده، نجات می‌یابد.<ref>دانشنامه معیار کتاب مقدس، ذیل "Eve".</ref>

البته در احادیث و کتب تاریخی و تفسیری، همسر آدم حوا نامیده شده و گفته شده این نامگذاری از آنرو بوده که حوّا مادر همه زندگان<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۹۴۰. </ref> یا از حیّ (موجود زنده، یعنی آدم) خلق شده است.<ref>طبری، جامع، ذیل بقره: ۳۵؛ ابن بابویه، علل الشرایع، ج۱، ص۲؛مجلسی، بحار الانوار، ج۱۱، ص۱۰۰-۱۰۱. </ref> همچنین در روایتی، آدم حوّا را أثّا نامید که در زبان نبطی به معنای زن است.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۹.</ref>

بعضی نیز با تکیه بر نظریه‌های زیست شناختی جدید، نفس واحد را نخستین جانداری دانسته‌اند که نوع بشر از آن نشئت گرفته‌است. این جاندار درابتدا به صورت غیرجنسی تولیدمثل کرد و بعد با جاندار مؤنثی که از خود او به وجودآمد، جفتگیری کرد و نسل انسان را به وجود آورد. بنابراین دیدگاه، در مرحله نخست تکامل انسان، جفت او مستقلا آفریده نشد، بلکه جفتش از خودش به وجود آمد. بنابراین، تولیدمثل انسان در نخستین مرحله، تولیدمثل جنسی نبود. علاوه بر این، ارتباط مستقیم جنسیت نوزادان به پدر (و نه مادر)، نیز حاکی از این واقعیت است که همجنس مرد و همجنس زن از یک نفس، یعنی از مرد، پدید آمده‌اند.<ref>رشیدرضا، تفسیرالقرآن الحکیم الشهیر بتفسیر المنار، ذیل نساء: ۱؛ بهبودى، «بازنگرى تاريخ انبياء در قرآن»، ص۲۸۶ـ۲۹۲.</ref>