confirmed، protected، templateeditor
۱٬۸۸۸
ویرایش
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
==مقابله با تحدی قرآن== | ==مقابله با تحدی قرآن== | ||
بهگزارش کتابهای [[تفسیر|تفسیری]] و منابع [[علوم قرآنی]]، کسانی تلاش کردهاند برای مقابله با تحدی [[قرآن]] مطالبی مانند آن مطرح کنند. از جمله این افراد [[مسیلمه کذاب|مُسَیلَمه کذّاب]]<ref>ابنکثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۱۱۲.</ref> و [[نضر بن حارث]] بودهاند.<ref>ابنکثیر، تفسیر القرآ ن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۴۱.</ref> ابنکثیر از مفسران قرن هشتم قمری نوشته است نضر بن حارث با نقل داستانهای رستم و اسفندیار ادعای هماوردی با قرآن کرد.<ref> | بهگزارش کتابهای [[تفسیر|تفسیری]] و منابع [[علوم قرآنی]]، کسانی تلاش کردهاند برای مقابله با تحدی [[قرآن]] مطالبی مانند آن مطرح کنند. از جمله این افراد [[مسیلمه کذاب|مُسَیلَمه کذّاب]]<ref>ابنکثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۱۱۲.</ref> و [[نضر بن حارث]] بودهاند.<ref>ابنکثیر، تفسیر القرآ ن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۴۱.</ref> ابنکثیر از مفسران قرن هشتم قمری نوشته است نضر بن حارث با نقل داستانهای رستم و اسفندیار ادعای هماوردی با قرآن کرد.<ref>ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۴۱.</ref> | ||
همچنین گفتهاند عبدالله بن مُقَفَّع درصدد هماوردی با قرآن بود، اما پس از مدتی منصرف شد.<ref> باقلانی، اعجاز القرآن، ۱۴۲۱ق، ص۲۷.</ref> کشیشی [[مسیحیت|مسیحی]] هم بهتقلید از سورههای [[سوره حمد|حمد]] و [[سوره کوثر|کوثر]] دو سوره نوشت که [[آیت الله خویی]]<ref>خویی، البیان، ۱۴۳۰ق، ص۵۹-۱۰۲.</ref> و رشید رضا<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۶۶ و ۱۸۸.</ref> از مفسران قرآن، آن را نقد کردند. بهگفته رشید رضا، نویسنده این سوره به زبان عربی آگاهی نداشته است.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۱۸۸.</ref> | همچنین گفتهاند عبدالله بن مُقَفَّع درصدد هماوردی با قرآن بود، اما پس از مدتی منصرف شد.<ref> باقلانی، اعجاز القرآن، ۱۴۲۱ق، ص۲۷.</ref> کشیشی [[مسیحیت|مسیحی]] هم بهتقلید از سورههای [[سوره حمد|حمد]] و [[سوره کوثر|کوثر]] دو سوره نوشت که [[آیت الله خویی]]<ref>خویی، البیان، ۱۴۳۰ق، ص۵۹-۱۰۲.</ref> و رشید رضا<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۶۶ و ۱۸۸.</ref> از مفسران قرآن، آن را نقد کردند. بهگفته رشید رضا، نویسنده این سوره به زبان عربی آگاهی نداشته است.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۱۸۸.</ref> |