کاربر ناشناس
غزوه بنی‌قینقاع: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Mgolpayegani جز (←منابع) |
imported>Mgolpayegani جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
به نوشته بلعمی<ref>ج۱، ص۱۵۲</ref> پیامبر علاوه بر تبعید آنان، حصارشان را نیز ویران کرد. برخی از یهودیان با پذیرش اسلام در مدینه ماندند، چنانکه در مراسم دفن [[عبداللّه بن اُبی]] در سال ۹ق، چند تن از بنی قَینُقاع هم حضور داشتند.<ref>واقدی، ج۳، ص ۸۰۶.</ref> این سخن که [[عبداللّه بن سلام]] نیز در شمار این اسلام آوردگان بود،<ref>د. جودائیکا، همانجا.</ref> نادرست است، زیرا او به روایتی قبل از هجرت به مدینه و به روایتی، اندکی پس از آن اسلام آورده بود.<ref> د. اسلام، چاپ دوم، ذیل «عبداللّه بن سلام».</ref> | به نوشته بلعمی<ref>ج۱، ص۱۵۲</ref> پیامبر علاوه بر تبعید آنان، حصارشان را نیز ویران کرد. برخی از یهودیان با پذیرش اسلام در مدینه ماندند، چنانکه در مراسم دفن [[عبداللّه بن اُبی]] در سال ۹ق، چند تن از بنی قَینُقاع هم حضور داشتند.<ref>واقدی، ج۳، ص ۸۰۶.</ref> این سخن که [[عبداللّه بن سلام]] نیز در شمار این اسلام آوردگان بود،<ref>د. جودائیکا، همانجا.</ref> نادرست است، زیرا او به روایتی قبل از هجرت به مدینه و به روایتی، اندکی پس از آن اسلام آورده بود.<ref> د. اسلام، چاپ دوم، ذیل «عبداللّه بن سلام».</ref> | ||
در این نبرد، [[سعدبن معاذ]] احتمالاً مأمور آن بوده است که دیگر یهودیان را از دخالت در ماجرا بازدارد.<ref>وات، ص۲۱۰.</ref>؛ پرچم سپید پیامبر را [[حمزة بن‌عبدالمطّلب|حمزة بن عبدالمطلّب]] می‌برد.<ref>طبری، ج۳، ص۱۳۶۲.</ref>؛ ابولُبابة بن المنذر عَمری به نیابت از پیامبر در [[مدینه]] ماند<ref>واقدی، ج۳، ص۱۳۰.</ref>؛ منذر بن قدامه سلمی مأمور به بند کشیدن آنان<ref>واقدی، ج۲، ص۳۳.</ref> و محمّد بن مَسلمه هم عهده‌دار جمع‌آوری اموال ایشان شد.<ref>ابن سعد، ج۲، ص۳۰.</ref> | در این نبرد، [[سعدبن معاذ]] احتمالاً مأمور آن بوده است که دیگر یهودیان را از دخالت در ماجرا بازدارد.<ref>وات، ص۲۱۰.</ref>؛ پرچم سپید پیامبر را [[حمزة بن‌عبدالمطّلب|حمزة بن عبدالمطلّب]] می‌برد.<ref>طبری، تاریخ الرسل و الملوک، ج۳، ص۱۳۶۲.</ref>؛ ابولُبابة بن المنذر عَمری به نیابت از پیامبر در [[مدینه]] ماند<ref>واقدی، کتاب المغازی، ج۳، ص۱۳۰.</ref>؛ منذر بن قدامه سلمی مأمور به بند کشیدن آنان<ref>واقدی، کتاب المغازی، ج۲، ص۳۳.</ref> و محمّد بن مَسلمه هم عهده‌دار جمع‌آوری اموال ایشان شد.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۰.</ref> | ||
بیشتر منابع، تعداد مردان بنی قَینُقاع را ۷۰۰ تن دانسته‌اند، ولی از غنایم به دست آمده پیداست که احتمالاً این تعداد مبالغه‌آمیز باشد و گمان می‌رود سخن مؤلف التنبیه و الاشراف که یهودیان را ۴۰۰ تن دانسته است به حقیقت نزدیکتر باشد.<ref> مسعودی، همانجا.</ref> | بیشتر منابع، تعداد مردان بنی قَینُقاع را ۷۰۰ تن دانسته‌اند، ولی از غنایم به دست آمده پیداست که احتمالاً این تعداد مبالغه‌آمیز باشد و گمان می‌رود سخن مؤلف التنبیه و الاشراف که یهودیان را ۴۰۰ تن دانسته است به حقیقت نزدیکتر باشد.<ref> مسعودی، التنبیه و الاشراف، همانجا.</ref> | ||
زنان و فرزندان بنی قَینُقاع به آنان بخشیده شدند، ولی اموالشان به مسلمانان تعلّق گرفت. از روایتی که واقدی<ref>ج۲، ص۱۳۰.</ref> به نقل از پدر [[ربیع بن سبره]] ذکر کرده پیداست که آنان بخشی از شتران خود را نیز برای حمل زنان و فرزندان با خود برده بودند. بنی قینقاع سه شبانه روز مهلت یافتند که از [[مدینه]] بیرون روند و [[عباده بن صامت]] مأمور راندن آنان شد. | زنان و فرزندان بنی قَینُقاع به آنان بخشیده شدند، ولی اموالشان به مسلمانان تعلّق گرفت. از روایتی که واقدی<ref>واقدی، کتاب المغازی، ج۲، ص۱۳۰.</ref> به نقل از پدر [[ربیع بن سبره]] ذکر کرده پیداست که آنان بخشی از شتران خود را نیز برای حمل زنان و فرزندان با خود برده بودند. بنی قینقاع سه شبانه روز مهلت یافتند که از [[مدینه]] بیرون روند و [[عباده بن صامت]] مأمور راندن آنان شد. | ||
==نقش متحدان بنی قَینُقاع== | ==نقش متحدان بنی قَینُقاع== | ||
نقش متحدان عرب بنی قینقاع در این جنگ درخور توجه است. [[عباده بن صامت]] و [[عبدالله بن ابی بن سلول]] دو تن از رهبران اصلی خزرج بودند. عباده که از مسلمانانِ صادق بود، با پیمان‌شکنی بنی قینقاع، حمایت خود را از آنان بازگرفته، نزد پیامبر آمد و از هم‌سوگندی با آنان بیزاری جست.<ref>ابن اسحاق، ج۲، ص۵۶۳.</ref> عبداللّه بن اُبی، سرکرده منافقان، در این ماجرا نقشی دوگانه داشت؛ از سویی ظاهراً خود یهودیان را به سرکشی و تحصّن در حصار تحریک کرده بود و از سوی دیگر، از پیوستن به آنان سرباز زد.<ref>واقدی، ج۱، ص۱۲۹.</ref> او پس از اسارت آنان، از [[پیامبر(ص)]] خواست که از خون متحدّانش درگذرد و بر این خواسته چنان پافشاری کرد که پیامبر او و یهودیان را لعنت کرد و به تبعید آنان حکم داد. | نقش متحدان عرب بنی قینقاع در این جنگ درخور توجه است. [[عباده بن صامت]] و [[عبدالله بن ابی بن سلول]] دو تن از رهبران اصلی خزرج بودند. عباده که از مسلمانانِ صادق بود، با پیمان‌شکنی بنی قینقاع، حمایت خود را از آنان بازگرفته، نزد پیامبر آمد و از هم‌سوگندی با آنان بیزاری جست.<ref>ابن اسحاق، سیرت رسول اللّه، ج۲، ص۵۶۳.</ref> عبداللّه بن اُبی، سرکرده منافقان، در این ماجرا نقشی دوگانه داشت؛ از سویی ظاهراً خود یهودیان را به سرکشی و تحصّن در حصار تحریک کرده بود و از سوی دیگر، از پیوستن به آنان سرباز زد.<ref>واقدی، کتاب المغازی، ج۱، ص۱۲۹.</ref> او پس از اسارت آنان، از [[پیامبر(ص)]] خواست که از خون متحدّانش درگذرد و بر این خواسته چنان پافشاری کرد که پیامبر او و یهودیان را لعنت کرد و به تبعید آنان حکم داد. | ||
==غنائم== | ==غنائم== | ||
پیامبر(ص) غنائم را بین اصحاب قسمت کرد و برای نخستین بار خمس آن را گرفت.<ref>طبری، همانجا؛ مسعودی، ص۲۰۷.</ref> همچنین به عنوان «صَفْوُالغنائم» سه کمان، دو زره، سه شمشیر و سه نیزه را انتخاب کرد و دو زره را نیز به [[محمد بن مسلمه]] و سعد بن معاذ بخشید.<ref> واقدی، ج۱، ص۱۲۹.</ref> | پیامبر(ص) غنائم را بین اصحاب قسمت کرد و برای نخستین بار خمس آن را گرفت.<ref>طبری، تاریخ الرسل و الملوک، همانجا؛ مسعودی، التنبیه و الاشراف، ص۲۰۷.</ref> همچنین به عنوان «صَفْوُالغنائم» سه کمان، دو زره، سه شمشیر و سه نیزه را انتخاب کرد و دو زره را نیز به [[محمد بن مسلمه]] و سعد بن معاذ بخشید.<ref> واقدی، کتاب المغازی، ج۱، ص۱۲۹.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس۲}} | {{پانویس۲}} | ||