محمدحسن نجفی: تفاوت میان نسخه‌ها

حفر دو چاه در نجف و کوفه و وقف آن بر استفاده همگان

ساخت گلدسته‌های [[مسجد کوفه]]

ساخت بارگاه و صحن [[مسلم بن عقیل]]

ایجاد نهری از فرات تا نجف، برای رفع کم آبی نجف؛ نقل شده که در پاسخ کسانی که به هزینۀ گزاف این کار اعتراض داشتند، فرمود: «اگر به اندازه رمل‌هایی که از آن خارج شود طلا هزینه شود، باید این کار انجام شود.» هرچند بعدها این نهر در اثر سهل‌انگاری مردم از بین رفت.<ref>رکـ: صدر، تکمله امل الآمل، ج۵، ص۳۲۸؛ نجفی، جواهر الکلام، ج۱، ص۱۱و ۲۱.</ref>

جواهر الکلام را باید مهمترین و تأثیرگذارترین اثر وی قلمداد کرد. این کتاب منبعی جامع در فقه استنباطی بوده که نظیر آن تاکنون به تحریر در نیامده است. نقل اقوال فقهاء و استدلال دقیق از نکات عمده قابل توجه در جواهر است.<ref>آقابزرگ، الذریعه، ج۵، ص۲۷۵.</ref> این کتاب در بیان تمام فروعات فقهی همانند [[بحارالانوار]] [[علامه مجلسی]] است. شیخ محمد حسن در ۲۵ سالگی مشغول به تألیف شد و حدود سی سال از عمر خویش را صرف این اثر نمود و به سبب همین تألیف سترگ، ملقب به شیخ الفقهاء شد.<ref>رکـ: نجفی، جواهر الکلام، ج۱، ص۳؛ صدر، تکمله امل الآمل، ج۵، ص۳۲۶؛ نجفی، جواهر الکلام، ج۱، ص۱۶؛ مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۳، ص۳۷۵.</ref> این کتاب سرانجام در سال ۱۲۵۷ق به اتمام رسیده است.<ref>رکـ: صدر، تکمله امل الآمل، ج۵، ص۳۲۶؛ قمی، الفوائد الرضویه، ج۲، ص۷۲۵.</ref>

===راز ماندگاری===

شیخ [[محمد حسن آل یاسین]] نقل کرده زمانی که صاحب جواهر امر فرمود که برای ترویج دین به [[کاظمین]] بروم، درخواست کردم که نامه‌ای برای یکی از تجار کاظمین بنویسد و توصیه کند که بعضی از مجلدات کتاب جواهر را که در اختیارش است را به من امانت دهد.

::سبحان الله! جواهر در دست تجار است! به خدا قسم من این کتاب را برای خودم نوشتم نه اینکه مردم به آن رجوع کنند. چون نمی‌توانستم کتاب‌های زیاد را حمل کنم این کتاب را نوشتم که در سرگردانی‌ها مرا نجات دهد. اگر بخواهم کتابی در فقه تصنیف کنم، دوست دارم همانند کتاب ریاض المسائل میر سید علی باشد.<ref>رکـ: صدر، تکمله امل الآمل، ج۵، ص۳۲۶-۳۲۷؛ قمی، الفوائد الرضویه، ج۲، ص۷۲۵؛ نجفی، جواهر الکلام، ج۱، صص۱۶-۱۷.</ref>

 

این مسأله نشان می‌دهد که صاحب جواهر زمانی که این کتاب را به رشته تحریر درآورده، هیچ چیزی خاطر او را مشغول نکرده بوده و هیچ انگیزۀ دنیایی از حب جاه و مقام و شهرت نداشته است که توانسته تألیف خود را کامل کند و بعد از آن، تا این اندازه رواج پیدا کند. سید حسن صدر نوشته که در آن زمان بیست نفر از علماء مشغول به شرح شرایع بودند، اما هیچ کدام نه تمام شد و نه منتشر!<ref>رکـ: صدر، تکمله امل الآمل، ج۵، ص۳۲۷.</ref>