توقیفی‌بودن اسماء الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

مهم‌ترین دلیلی که قائلان به توقیفی بودن اسماء الٰهی به آن استناد می‌کنند، آیات

عرفا که قائل به توقیفیت [[اسما و صفات]] هستند مرادشان از اسم همان ذات به همراه تعینات و از صفت همان تعینات است. <ref> تحریر تمهید القواعد، ص۱۴۹ ـ ۱۵۰، ۴۰۵؛ شرح فصوص الحکم، ص۴۴؛ شرح دعای سحر، ص۸۱</ref> منظور آنان از توقیفیت آن است که هر اسمی از اسمای الهی به سبب تجلی خاص خود در جایگاه مخصوص خود قرار داشته، از کمالی خاص حکایت می‌کند؛ امّا لفظی که از معنا حکایت کند عارفان آن را «‌اسم الاسم »، <ref> تفسیر صدرالمتالهین، ج۴، ص۴۲</ref> یا «‌اسم اسم الاسم‌» <ref> کلمه علیا، ص۴، ۳۹؛ تسنیم، ج۱، ص۳۰۶</ref> می‌دانند. توقیفیت به این معنا اصطلاح خاص اهل معرفت و در میان آنان پذیرفته شده و شایع است.