توقیفی‌بودن اسماء الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

عرفا که قائل به توقیفیت [[اسما و صفات]] هستند مرادشان از اسم همان ذات به همراه تعینات و از صفت همان تعینات است. <ref> تحریر تمهید القواعد، ص‌149‌ـ‌150، 405؛ شرح فصوص الحکم، ص‌44؛ شرح دعاى سحر، ص‌81</ref> منظور آنان از توقیفیت آن است که هر اسمى از اسماى الهى به سبب تجلى خاص خود در جایگاه مخصوص خود قرار داشته، از کمالى خاص حکایت مى‌کند؛ امّا لفظى که از معنا حکایت کند عارفان آن را «اسم الاسم»، <ref> تفسیر صدرالمتالهین، ج‌4، ص‌42</ref> یا «اسم اسم الاسم» <ref> کلمه علیا، ص‌4، 39؛ تسنیم، ج‌1، ص‌306</ref> مى‌دانند. توقیفیت به این معنا اصطلاح خاص اهل معرفت و در میان آنان پذیرفته شده و شایع است.