کاربر ناشناس
احمد بن منیر طرابلسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←خصوصیات اشعار ابن منیر
imported>A.atashinsadaf |
imported>A.atashinsadaf |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
==خصوصیات اشعار ابن منیر== | ==خصوصیات اشعار ابن منیر== | ||
* ابن منير در مديحه‌های خود در كنار شاعرانى چون [[ابن حیوس | * ابن منير در مديحه‌های خود در كنار شاعرانى چون [[ابن حیوس]] و [[ابن خیاط]] كه با وی همروزگار بوده‌اند، قرار مى‌گيرد، وی در اين اشعار به ويژه در مدايحى كه تقديم عمادالدين و نورالدين زنگى مى‌كرد،<ref>ابوشامه، ج1، ص69 -95</ref> شاعری جدی و با وقار جلوه مى‌كند، چنانكه حتى هجوهای او نيز از متانتى ويژه برخوردار است.<ref>هرفى، ص274- 278</ref> | ||
* در سنت هجوسرايى شعر عرب، وی را نمى‌توان با شاعران پيشين در يك صف نهاد، چه وی در آغازگويى آهنگ هجوسرايى نداشت، اما از هنگام ورود به [[دمشق]]، از آنجا كه آيين [[شیعه | * در سنت هجوسرايى شعر عرب، وی را نمى‌توان با شاعران پيشين در يك صف نهاد، چه وی در آغازگويى آهنگ هجوسرايى نداشت، اما از هنگام ورود به [[دمشق]]، از آنجا كه آيين [[شیعه]] داشت، مورد كينه بدخواهان قرار گرفت. اين امر از اشارات [[ابن عدیم]]<ref>ابن عدیم، ص 149-150</ref> درباره بسياریِ دشمنان وی و نيز در سعايت آنان نزد [[طغتکین]] آشكار است. شايد ناليدن وی از مردم روزگار<ref>ابن عدیم، ص 127</ref> و نيز برخى اشارتها به همدستى روزگار و مردم برضد او،<ref>عمادالدين، قسم شعراء الشام، ج1، ص77، 79</ref> بى‌ارتباط با اين رويدادها نبوده است. | ||
* در مآخذ نيز «خبيث اللسان» بودن را با [[شیعه | * در مآخذ نيز «خبيث اللسان» بودن را با [[شیعه]] بودنش درآميخته‌اند.<ref>ابن عساكر، التاريخ الكبير، ج2، ص97؛ ابن فضل‌الله، ج15، ص518؛ ر.ک: امينى، ج4، ص332</ref> و با قرار دادن وی در برابر [[ابن قیسرانی]] به عنوان سنى پرهيزگار<ref>ر.ک:عمادالدين، همان، ج1، ص76؛ ذهبى، سير، ج20، ص224</ref> بر اين نكته تأكيد ورزيده‌اند. | ||
* به وی تهمت بى‌احترامى به [[صحابه | * به وی تهمت بى‌احترامى به [[صحابه]] نيز زده‌اند،<ref>ابن فضل‌الله، ج15، ص518؛ ابن خلكان، ج4، ص458</ref> اما در ديوان او شعری كه چنين معنايى از آن برآيد، ديده نمى‌شود، وی فرمانروايان سنى را به عنوان مسلمانانى كه در برابر صليبيان پايداری مى‌كرده‌اند، بسيار ستوده است.<ref>ابوشامه، ج1، ص69-95</ref> از اين‌رو، مى‌توان گفت كه ابن منير هنگامى كه در [[دمشق]] مورد آزار قرار مى‌گرفت، خشم خويش را با سرودن هجاهای تند بر دشمنانش فرو مى‌ريخت، شايد از همين رو در گزارش سفر نخست وی به دمشق نشانه‌ای از سرودن اشعار هجوآميز در دست نيست. | ||
==هجاهای ابن ندیم== | ==هجاهای ابن ندیم== | ||
هجاهای او بر دو گونه است: | هجاهای او بر دو گونه است: | ||