آیه: تفاوت میان نسخه‌ها
اصلاح پانویس
(افزودن منبع) |
(اصلاح پانویس) |
||
| خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
برای آیه معنای عامی نیز بیان شده و آن این که آیات الهی اموری هستند که به وجود آفریدگار، قدرت، حکمت، عظمت و سایر صفات علیای او گواهی می‌دهند. از این رو، در مورد همه آفریدگان به کار می‌رود. قرآن کریم در موارد زیادی پس از ذکر پدیده‌های جهان آفرینش می‌فرماید: (إِنَّ فی ذلک لآیات) ; «به راستی که در آن (پدیده‌های شگفت انگیز جهان) نشانه هایی [برای خدا و صفات او] است.<ref>جمعی از نویسندگان، قرآن شناسی، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۳۳</ref> | برای آیه معنای عامی نیز بیان شده و آن این که آیات الهی اموری هستند که به وجود آفریدگار، قدرت، حکمت، عظمت و سایر صفات علیای او گواهی می‌دهند. از این رو، در مورد همه آفریدگان به کار می‌رود. قرآن کریم در موارد زیادی پس از ذکر پدیده‌های جهان آفرینش می‌فرماید: (إِنَّ فی ذلک لآیات) ; «به راستی که در آن (پدیده‌های شگفت انگیز جهان) نشانه هایی [برای خدا و صفات او] است.<ref>جمعی از نویسندگان، قرآن شناسی، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۳۳</ref> | ||
نکته قابل توجه این که در قرآن کلمه «[[معجزه]]» استعمال نشده است و به جای آن اصطلاح «آیه» و «بینه» به کار رفته است<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۱۶۱; راه شناسی، ص۸۲</ref>و اصطلاح «معجزه» را غالباً متکلمان به کار برده‌اند.<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۱۶۱; ایضاح المراد، ص۳۸۱، پاورقی</ref> | نکته قابل توجه این که در قرآن کلمه «[[معجزه]]» استعمال نشده است و به جای آن اصطلاح «آیه» و «بینه» به کار رفته است<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۹۵ش، ج۲، ص۱۶۱; مصباح یزدی، راه و راهنما شناسی، ۱۳۸۳ش، ص۸۲</ref>و اصطلاح «معجزه» را غالباً متکلمان به کار برده‌اند.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۹۵ش، ج۲، ص۱۶۱; ایضاح المراد، ص۳۸۱، پاورقی</ref> | ||
وجه تناسب بین معنای اصطلاحی و لغوی آیه این است که آیات قرآنی از یک سو معجزه است، چون کسی نمی‌تواند همانند آن را بیاورد و از جهتی علامت صدق آورنده آن، مایه عبرت برای اهل ذکر، حاوی برهان و دلیل بر محتوای خود که هدایت و علم برای انسان‌ها، و نیز بیان گر قدرت، علم، حکمت و سایر صفات الهی است.<ref>زرقانی، مناهل العرفان، دار احیاء تراث العربی، ج۱، ص۳۳۹</ref> | وجه تناسب بین معنای اصطلاحی و لغوی آیه این است که آیات قرآنی از یک سو معجزه است، چون کسی نمی‌تواند همانند آن را بیاورد و از جهتی علامت صدق آورنده آن، مایه عبرت برای اهل ذکر، حاوی برهان و دلیل بر محتوای خود که هدایت و علم برای انسان‌ها، و نیز بیان گر قدرت، علم، حکمت و سایر صفات الهی است.<ref>زرقانی، مناهل العرفان، دار احیاء تراث العربی، ج۱، ص۳۳۹</ref> | ||