محمدتقی آملی: تفاوت میان نسخه‌ها

محمد تقی آملی فرزند مولا محمد آملی، در [[۱۲ ذی‌القعده]] سال ۱۳۰۴ق در تهران متولد شد. تحصیل را در مدرسه خازن الملک تهران آغاز کرد. ده ساله بود که برخی کتاب های مهم ادبیات عرب چون سیوطی و جامی را تمام را کرد. سپس به تکمیل اندوخته‌های [[فقه]]ی و [[اصول]]ی پرداخت و به علوم ریاضی و نیز [[فلسفه]] و حکمت روی آورد و به سال ۱۳۴۰ش به [[نجف اشرف]] عزیمت نمود.  

آملی در سال ۱۳۵۳ق از نجف به [[تهران]] بازگشت و به تدریس و تربیت نفوس پرداخت.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۱۲ -۲۱۰</ref>  

او در [[تهران]] علاوه بر تالیف و تدریس، اقامه جماعت در مسجد مجدالدوله<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۱۴ قسم دوم، ص ۶۳۷.</ref> را نیز برعهده گرفت. وی فقیهی گوشه نشین بود. از پذیرفتن مسئولیت و ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن [[رساله توضیح المسائل|رساله فتوایی]] خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره می‌بردند و بسیار گرامی‌اش می‌داشتند. وی در تهران درگذشت.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۲۱۵.</ref> و در مشهد در حرم امام رضا(ع) (مقبره فقیه سبزواری)دفن شد.{{مدرک}}

برخی از اندیشوران درباره مقام فقهی و فلسفی محمد تقی آملی، اظهار نظر کرده‌ و او را ستوده‌اند. [[مرتضی مطهری]]، آملی را مدرّس منقول و معقول در تهران شمرده و افزوده است: مهم‏ترين اثر عقلى او حاشيه بر شرح منظومه حکیم سبزوارى و مهم‏ترين اثر نقلی‌‏اش شرحى است استدلالى بر عروة الوثقى.<ref>مطهری، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴ ص۵۳۸۔۵۳۹.</ref>

علامه شعرانی شاگردان خود را برای تقلید به وی ارجاع می‌داد.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۱۶</ref> [[جعفر سبحانی تبریزی|سبحانی]] می‌گوید او فقيه امامی، عالمی كبير، متضلّع در فلسفه و روی‌گردان از دنيا و زخارفش بود.<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۱۴ قسم دوم ، ص ۶۳۷.</ref>

*شیخ محمد هادی طالقانی؛ نزد او علم معانی و نیز کتاب اللمعة الدمشقیه را آموخت.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۰۴</ref>

*سید جلیل طارمی<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۱۴ قسم دوم ، ص ۶۳۷.</ref>؛ نزد وی درس مطول را فرا گرفت. آملی او را خلاق معانی بیان توصیف کرده است.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۰۴</ref>

*شیخ عبدالحسین هزار جریبی؛ استاد دروس ریاضی و هیئت بود.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۰۴</ref>

*شیخ رضا نوری مازندرانی؛ آملی علم فقه و اصول چون کتاب الرسائل و المکاسب [[شیخ انصاری]] را نزد وی خوانده است.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۰۸</ref>

*آقاشیخ محمد آملی (۱۲۶۳-۱۳۳۶)؛ آملی قسمتی از دروس معقول و منقول را نزد پدرش که خود از فیلسوفان به شمار می‌رفت، تحصیل کرد.

*[[شیخ عبدالنبی نوری]]؛ آملی از نیز علم آموخت و از وی [[اجازه اجتهاد]] گرفت.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۱۰</ref>

* محمدطاهر بن عبد اللّه راضي؛<ref>غروى،  مع علماء النجف الأشرف‏، ۱۴۲۰ق، ج۲ ، ص۴۳۳</ref>

آملی از سید [[سید عبدالعلی بن جعفر خوانساری|ابوتراب خوانساری]] و [[اسدالله زنجانی]] [[اجازه روایت]] دریافت کرده است.<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص  ۲۱۶-۲۱۳</ref>

* [[حسن حسن‌زاده آملی]]<ref>حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش، ص ۲۲۲</ref>

* [[مهدی محقق]] <ref>روایت مهدی محقق از زمانی که در تهران ۱۵ استاد درجه یک فلسفه وجود داشت، پایگاه الکترونیکی خبر آنلاین، کدخبر۴۳۲۲۶۷</ref>

*جواد تهرانی<ref>موسوعة مجمع الفكر الإسلامي، مؤلفى الامامية، ۱۴۲۸ ق، ج۸ ، ص۵۶۳</ref>

* محمدطاهر آل راضی<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۱۴ قسم دوم ، ص ۶۳۷.</ref>  

# درر الفوائد یا غرر الفرائد؛<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه إلى تصانيف الشيعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۴ ، ص۹۰</ref>حاشیه بر ''[[منظومه]]'' [[ملا هادی سبزواری]]<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۱۰ ، ص ۲۳۵</ref>

# رساله‌ای در رضاع؛<ref>آقابزرگ تهرانى، طبقات أعلام الشيعة، ۱۴۳۰ق، ج۱۳ ، ص۲۶۸</ref>

# اثبات صانع از ماترياليسم تا ايده‏‌آليسم؛ که در سال ۱۳۷۱ق (۱۳۳۱ش) منتشر شده است.

# حيات جاويد؛ در اخلاق دو جلد. این کتاب تلخیص مباحث اخلاقی آملی است که توسط اسماعیل سراجیان تنظیم شده است.<ref>موسوعة مجمع الفكر الإسلامي، مؤلفى الامامية، ۱۴۲۸ ق، ج۴ ، ص۱۹۸</ref>

# خداشناسی؛

# مصباح الهدى في شرح العروة الوثقى؛ که در دوازده جلد منتشر شده است.

# تعليقه بر المكاسب؛

# رسالة في قاعدة لا ضرر؛<ref> امين، مستدركات أعيان الشيعة، ۱۴۰۸ق، ج۶ ، ص۲۵۹ (۶مورداخیر).</ref>

# منتهى الوصول إلى غوامض كفاية الاصول‏؛ از دروس [[سید ابوالحسن اصفهانی]].

# المکاسب و البیع؛ مطبوع سال ۱۳۷۳ق از دروس میرزای نائینی.<ref>رفاعى، معجم المطبوعات العربية في إيران، ‏۱۴۱۴ق، ص۲۰۲و۵۴۷</ref>در حکم حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری است.<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۱۴ قسم دوم ، ص ۶۳۷.</ref>  

# قاعدة التجاوز؛ <ref>غروى، مع علماء النجف الأشرف‏، ۱۴۲۰ق، ج۲، ص۱۰۷</ref>

# رسالة في الرهن؛

# رسالة في الوصية؛

# رسالة في أصالة الصحة في اليد؛<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق، ج۱۴ قسم دوم، ص ۶۳۷.</ref>

* [[آقا بزرگ تهرانی|آقابزرگ تهرانی]]، محمدحسن،الذريعة إلى تصانيف الشيعة، بیروت، دار الأضواء، چ۳ ، ۱۴۰۳ق.

*آقابزرگ تهرانى، محمدحسن، طبقات أعلام الشيعة، بيروت‏، دار إحياء التراث العربي‏، چ۱ ، ۱۴۳۰ق.

*امین، محسن، اعیان الشیعه، بیروت،  دار التعارف للمطبوعات‏، چ۱ ، ۱۴۰۳ق.

*امين، حسن‏، مستدركات أعيان الشيعة، بيروت‏، دار التعارف للمطبوعات‏، چ۱ ، ۱۴۰۸ق.

*رفاعى، عبد الجبار، معجم المطبوعات العربية في إيران، ‏تهران‏، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات‏، چ۱ ، ۱۴۱۴ق.

*غروى، محمد، مع علماء النجف الأشرف‏، بيروت‏، دار الثقلين‏، چ۱ ، ۱۴۲۰ق.

*سبحانى تبريزى، جعفر ، موسوعة طبقات الفقهاء، قم، مؤسسه امام صادق، چ اول، ۱۴۱۸ق.

*مجمع الفكر الإسلامي. قسم الموسوعة، موسوعة مؤلفى الامامية، قم، مجمع الفكر الإسلامي، چ۱، ۱۴۲۸ق.

*محقق، مهدی، روایت مهدی محقق از زمانی که در تهران ۱۵ استاد درجه یک فلسفه وجود داشت (مصاحبه)، پایگاه الکترونیکی خبر آنلاین، ۱۱تیر۱۳۹۴ش، کدخبر۴۳۲۲۶۷ ، تاریخ بازدید: ۲۶ اسفند۱۳۹۹.