محمدتقی آملی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیخ محمّدتقی آملی''' (۱۳۰۴-۱۳۹۱ق/۱۸۸۷-۱۹۷۱م)، [[فقیه]] [[امامیه|امامی]]. در [[نجف]] از محضر استادانی چون [[میرزای نائینی|میرزای نایینی]]، و [[آقا ضیاء عراقی]] (اراکی) و [[سید ابوالحسن اصفهانی |آقا سید ابوالحسن اصفهانی]] علم آموخت و به [[تهران]] بازگشت و به تحقیق و تدریس مشغول شد و در تهران درگذشت.

قسمتی از دروس معقول و منقول را نزد پدرش آقاشیخ محمد آملی (۱۲۶۳-۱۳۳۶) که خود از فیلسوفان به شمار می رفت، تحصیل کرد. پس از آن نزد عالمان دیگری مانند [[شیخ عبدالنبی نوری]] و [[میرزا حسن کرمانشاهی]] درس خواند. در ۱۳۴۰ق به [[نجف]] اشرف رفت و تا ۱۳۵۳ق از محضر استادانی چون [[میرزای نائینی|میرزای نائینی]]، و [[آقا ضیاء عراقی]] و [[سید ابوالحسن اصفهانی ]] بهره یافت. در [[اخلاق]] نزد [[میرزا علی آقا قاضی]] تحصیل کرد.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ج۱۴، ص۵۳۸؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۲۱۵.</ref>

آملی به [[تهران]] بازگشت و به تالیف و تدریس مشغول شد. وی [[فقیه|فقیهی]] گوشه نشین بود. از پذیرفتن مسئولیت و ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رساله فتوایی خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره می‌بردند و بسیار گرامی‌اش می‌داشتند. وی در تهران درگذشت.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج2، ص215.</ref>

# شرح [[عروه الوثقی]]، کتاب الصّلوه (تقریرات [[میرزای نائینی]])<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج2، ص215.</ref>

{{پانویس|2}}

 

* سازمان اوقاف، «‌''مختصری از شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی'' »، معارف اسلامی، س ۱، شم ۲، اسفند ۱۳۴۵، ص۵۴.

* مطهری، مرتضی، مجموعه آثار (14): خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران: صدرا، 1377ش.