Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۲۱۵
ویرایش
(←منابع) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
===درخواست نشانه از خداوند=== | ===درخواست نشانه از خداوند=== | ||
زکریا از [[خداوند]] در خواست نشانه و آیه کرد. نشانه این بود که با کسی صحبت نمیکند و فقط با خداوند در هنگام مناجات حرف میزند.{{یاد|قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّی آیةً ۖ قَالَ آیتُک أَلَّا تُکلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَیامٍ إِلَّا رَمْزًا وَاذْکر رَّبَّک کثِیرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِی وَالْإِبْکارِ سوره آل عمران، آیه ۴۱}} مفسران در معنا و دلیل این نشانه اختلاف نظر دارند. بعضی معتقدند که منظور از صحبت نکردن با مردم، همان [[روزه سکوت]] است که جهت شکرگزاری از خداوند بوده است و البته روزه سکوت در آن زمان مشروع شمرده میشد.<ref>طیب، أطیب | زکریا از [[خداوند]] در خواست نشانه و آیه کرد. نشانه این بود که با کسی صحبت نمیکند و فقط با خداوند در هنگام مناجات حرف میزند.{{یاد|قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّی آیةً ۖ قَالَ آیتُک أَلَّا تُکلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَیامٍ إِلَّا رَمْزًا وَاذْکر رَّبَّک کثِیرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِی وَالْإِبْکارِ سوره آل عمران، آیه ۴۱}} مفسران در معنا و دلیل این نشانه اختلاف نظر دارند. بعضی معتقدند که منظور از صحبت نکردن با مردم، همان [[روزه سکوت]] است که جهت شکرگزاری از خداوند بوده است و البته روزه سکوت در آن زمان مشروع شمرده میشد.<ref>طیب، أطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۱۹۳</ref> اما افرادی که یکی از سه نظر زیر را پذیرفتهاند معتقدند که این صحبت نکردن غیر اختیاری بوده است و زکریا توان سخن گفتن با مردم را نداشته است و فقط در مناجات با خداوند زبانش باز بوده است. | ||
*[[علامه طباطبایی]] معتقد است؛ زکریا برای تشخیص اینکه این نداء از ناحیه [[خداوند]] بوده یا القاء [[شیطان]]، از خداوند طلب نشانه کردهاست.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۸۲ش، ج۳، ص۱۸۰.</ref> | *[[علامه طباطبایی]] معتقد است؛ زکریا برای تشخیص اینکه این نداء از ناحیه [[خداوند]] بوده یا القاء [[شیطان]]، از خداوند طلب نشانه کردهاست.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۸۲ش، ج۳، ص۱۸۰.</ref> | ||
*[[شیخ طبرسی]] معتقد است که این نشانه برای فهمیدن زمان بارداری همسرش بودهاست.<ref>طبرسی، مجمعالبیان، ۱۳۷۹ق، ج۲، ص۷۴۵</ref> | *[[شیخ طبرسی]] معتقد است که این نشانه برای فهمیدن زمان بارداری همسرش بودهاست.<ref>طبرسی، مجمعالبیان، ۱۳۷۹ق، ج۲، ص۷۴۵</ref> |