علم غیب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عِلم غیب'''، آگاهی نسبت به امور پنهان و چیزهایی است که با حواس قابل درک نیستند. متکلمان با توجه به آیات قرآن به دو نوع علم غیب قائل شده اند: یکی علم غیب ذاتی و مستقل و منظور از آن نوعی آگاهی از غیب است که از کس دیگری اکتساب نمی‌شود. این نوع علم غیب به خداوند اختصاص دارد و کسی در این نوع علم با وی شریک نیست. دیگری علم غیب مستفاد یا وابسته است و آن نوعی از علم غیب است که از سوی خداوند به برخی بندگان برگزیده‌اش اعطا شده است.

عالمان امامیه بر این باورند که آگاهی پیامبران الهی و امامان معصوم(ع) از غیب، از همین نوع، یعنی علم غیب وابسته است که به اذن و تعلیم خداوند است و آنان این نحوه علم غیب را از خداوند اکتساب می‌کنند.

برخی عالمان وهابی با استناد به آیاتی همچون آیات [[آیه ۵۰ سوره انعام|۵۰ سوره انعام]] و [[آیه ۱۸۸ سوره اعراف|۱۸۸ سوره اعراف]]، علم غیب را تنها به خداوند نسبت داده‌اند. عالمان امامیه با ردّ این دیدگاه، با استناد به آیاتی مانند [[آیه ۴۴ سوره آل عمران|۴۴]] و [[آیه ۱۷۹ آل عمران|۱۷۹ آل عمران]] و آیات [[آیه ۲۶ سوره جن|۲۶]] و [[آیه ۲۷ سوره جن|۲۷ سوره جن]]، گفته‌اند که خداوند به برخی پیامبران و بندگان برگزیده‌اش علم غیب اعطا کرده و هر کس را که بخواهد علم غیب اعطا می‌کند.

امامیه همچنین بر این باورند که خداوند به [[امامان معصوم(ع)]] نیز علم غیب اعطا کرده است. درباره علم غیب امامان، دو نظر عمده حداقلی و حداکثری در بین متکلمان شیعه رواج داشته است. علمای متأخر شیعه بیشتر به علم غیب غیر محدود امامان معتقدند.