غزوه بنی‌مصطلق: تفاوت میان نسخه‌ها

غزوة بنی مُصْطَلِق<ref>طبرسي، إعلام الورى، ۱۴۱۷ق، ج‏۱، ص۱۹۶.</ref> یا غزوه مریسیع <ref>ابن سعد، الطبقات الكبرى،۱۴۱۸ق، ج‏۲، ص۴۸.</ref> در [[شعبان]] سال پنجم<ref>واقدی، کتاب المغازی، ۱۹۶۶م، ج۱، ص۴۰۴.</ref> و یا ششم هجری<ref>ابن هشام، السیره النبویه، قسم۲، ص۲۸۹.</ref> روی داد.  

بنابر نقل تاریخی، به [[پیامبر اکرم(ص)]] خبر رسید که حارث بن ابی ضِرار، رئیس طایفة بنی مُصْطَلِق، به همراه قوم خود و گروهی از طوایف عرب آماده جنگ با مسلمانان شده است.<ref>كلاعی، الاکتفاء، ۱۴۲۰ق، ج‏۱، ص۴۵۴؛ واقدی، المغازی، ۱۹۶۶م، ج۱، ص۴۰۴.</ref> پیامبر(ص) برای اطمینان، بریدة بن حصیب را بعنوان جاسوس به لشگرگاه دشمن فرستاد که پس از آگاهی از درستی خبر به سوی آنان لشکرکشی کرد.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۲۰۳.</ref>

به گفته واقدی، عده‌ای از منافقان<ref>دیار البکری، تاریخ الخمیس، بیروت‏، ج‏۱، ص۴۷۰.</ref> نیز به دلیل نزدیکی محل جنگ و برای به دست آوردن غنایم با سپاه پیامبر(ص) همراه شدند.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۶۶م، ج۱، ص۴۰۵؛

صالحی مفسر می نویسد: پیامبر(ص) به سوی بنی مصطلق حرکت کرد و در نیمه راه یکی از جاسوسان حارث را دستگیر کرد، اما حاضر نشد اطلاعاتی به پیامبر(ص) بدهد. پیامبر(ص) اسلام را به او عرضه کرد اما حاضر به قبول دین اسلام هم نشد در نتیجه دستور داد تا او را به قتل برسانند.کشته شدن وی، سبب وحشت حارث و همراهان وی و پراکندگی دیگر قبائلی شد که همراه سپاه حارث آمده بودند. در نتیجه کسی جز حارث و اطرافیان وی کسی دیگری باقی نماند.<ref>صالحی، سبل الهدی و الرشاد، ۱۴۱۴ق، ج‏۴، ص۳۴۴؛ واقدی، المغازی، ۱۹۶۶م، ج۱، ص۴۰۶.</ref>

پیامبر(ص) هنگامی که به منطقه مریسیع رسید، اصحاب خود را به صف کرد. پرچم مهاجران را به عمار بن یاسر و به قولی به ابوبکر داد، و پرچم انصار را به دست سعد بن عباده سپرد و آماده جنگ شد.

پیامبر(ص) در ابتدا آنان را به اسلام دعوت کرد اما هنگامی که از قبول اسلام امتناع ورزیدند؛ به سوی سپاه اسلام تیراندازی کردند. در این حال دستور حمله صادر شد و مسلمانان با شعار «یا منصور امت» به دشمنان حمله کردند. <ref>عامری، بهجة المحافل، بیروت، ج۱، ص۲۴۱.</ref>                   

پس از پایان جنگ، پیامبر(ص) بریدة بن حصیب را مأمور نگهداری اسرا کرد و دستور داد تا با اسیران با نرمی و ملایمت رفتار کنند.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۶۶م، ج۱، ص۴۱۰.</ref> همچنین همه غنائم، اعم از اموال، سلاح‌ها و چهارپایان را در یک جا جمع کرده و خدمتکار خود شقرآن را مأمور نگهداری آنها کرد.

*واقدی، محمد بن عمر، المغازی، لندن، مارسدن جونز، ۱۹۶۶م.