وهابیت: تفاوت میان نسخه‌ها
←تاریخچه
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
دیدگاه‌ها و عقاید وهابیت بر نظریه‌های احمد بن عبدالحلیم | دیدگاه‌ها و عقاید وهابیت بر نظریه‌های احمد بن عبدالحلیم بن تیمیه (مشهور به [[ابن‌تیمیه حرانی|ابن تیمیه]]) و مبانی [[سلفی]] او مبتنی است. او که در قرن ۸ هجری قمری می‌زیست و حنبلی مذهب بود، عقاید و آرایی ارائه کرد که پیش از آن در هیچ یک از مذاهب اسلامی وجود نداشت.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل والنحل، ۱۳۶۶ش، ج۴، ص۳۳۱.</ref> فقهای بزرگ اهل سنت آن زمان اقوال وی را مردود و محکوم دانستند و بسیاری از علمای دینی در بلاد اسلامی با او مخالفت کردند. برخی او را [[کافر]] دانسته و برخی دیگر خواستار حبس او شدند.<ref>رضوانی، وهابیت از دیدگاه مذاهب اهل سنت، ۱۳۸۷ش، ص۵۷-۴۳.</ref> | ||
با این مخالفت‌ها، عقاید ابن تیمیه تا قرن ۱۲ هجری رونق نیافت. در این قرن بود که محمّد بن عبدالوهّاب نجدی به احیای نظریه‌های او پرداخت. او که در آغاز هواخواهی نیافت، به سال ۱۱۶۰ به شهر دِرعیّة(دَرعیّه) از شهرهای مشهور نَجْد رفت.<ref>أمین، کشف الإرتیاب، دارالکتب الاسلامیة، ص۹و۱۰.</ref> امیر آن دیار، محمّد بن سعود بود و عقاید عبدالوهّاب را برای تقویت حکومت خویش مناسب دید. محمّد بن سعود با محمّد بن عبدالوهّاب قرار گذاشت تا نیروی حکومتی خویش را برای تبلیغ و ترویج مذهب او به کار اندازد؛ به شرط آن که محمّد بن عبدالوهّاب نیز از گذر جایگاه دینی خویش، حکومت را تأیید و تقویت کند. از آن پس، این دو تن به شهرهای بسیاری لشکر کشیدند و هر کس را با عقاید خویش ناسازگار یافتند، کافِر خوانده و کشتند. | با این مخالفت‌ها، عقاید ابن تیمیه تا قرن ۱۲ هجری رونق نیافت. در این قرن بود که محمّد بن عبدالوهّاب نجدی به احیای نظریه‌های او پرداخت. او که در آغاز هواخواهی نیافت، به سال ۱۱۶۰ به شهر دِرعیّة(دَرعیّه) از شهرهای مشهور نَجْد رفت.<ref>أمین، کشف الإرتیاب، دارالکتب الاسلامیة، ص۹و۱۰.</ref> امیر آن دیار، محمّد بن سعود بود و عقاید عبدالوهّاب را برای تقویت حکومت خویش مناسب دید. محمّد بن سعود با محمّد بن عبدالوهّاب قرار گذاشت تا نیروی حکومتی خویش را برای تبلیغ و ترویج مذهب او به کار اندازد؛ به شرط آن که محمّد بن عبدالوهّاب نیز از گذر جایگاه دینی خویش، حکومت را تأیید و تقویت کند. از آن پس، این دو تن به شهرهای بسیاری لشکر کشیدند و هر کس را با عقاید خویش ناسازگار یافتند، کافِر خوانده و کشتند. | ||