تخریب حرم امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

در زمان خلافت [[متوکل عباسی|متوکل]] (حکومت: ۲۳۲-۲۴۷ق) مرقد امام حسین(ع) از جانب وی مورد تجاوز قرار گرفت. [[ابوالفرج اصفهانی]] در علت تخریب متوکل بیان می‌دارد که وی کنیز آوازه‌خوانی را که همیشه برای مجالس عیش و نوشش دعوت می‌کرد، به قصر خود طلبید، اما مأموران وی اطلاع داند کنیز به زیارت قبر امام حسین(ع) رفته و این امر باعث ناراحتی متوکل شده و اقدام به تخریب بقعه امام حسین(ع) کرد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، دار المعرفة، ص۴۷۸.</ref> اما [[شیخ طوسی]] علت تخریب را اجتماع طرفداران اهل‌بیت و بیم متوکل از این اجتماع می‌داند.<ref>شیخ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۳۲۸.</ref> وی شخصی به نام [[دیزج یهودی]] را برای این کار اعزام کرد، در تخریب بقعه مسلمانان همراه وی احتیاط کردند بدین جهت دیزج یهودیان منطقه را استخدام کرده و بقعه را تخریب نمود.<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، دار المعرفة، ص۴۷۹.</ref> پس از ویران کردن قبر زمین آن را شخم زده و آب بر آن جاری کردند. بنابر برخی گزارش‌ها، آب در اطراف مرقد به گردش درآمد و قبر را فرا نگرفت.<ref>شیخ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۲۳۸.</ref> حتی متوکل گروهی از مأموران خود را گرداگرد مرقد و راه‌های منتهی به آن گماشت و زائران را از زیارت قبر بازداشت و آنان را مورد پیگرد قرار داد.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۳۲۱.</ref> بنا بر بعضی اقوال، وی دو مرتبه اقدام به تخریب بقعه کرد، یک‌بار در [[سال ۲۳۳ هجری قمری|سال ۲۳۳ق]] و یک‌بار در [[سال ۲۳۶ هجری قمری|سال ۲۳۶ق]] و در این فاصله، بقعه تعمیر شده بود، که ویرانی دوم مهمتر بوده‌است.<ref>مدرس، شهرحسین علیه‌السلام، ۱۳۸۰ش، ص۲۰۶، ۲۰۷.</ref> برخی پژوهشگران تخریب را در سال‌های ۲۳۶ق و ۲۴۷ق ترجیح داده‌اند و طبق عبارتی از امالی شیخ طوسی به دو صورت ضبط شده که طبق یک ضبط سال ۲۳۷ق نیز تخریب صورت گرفته است.<ref>فاطمی، «لغزش‌ها در تاریخ بارگاه سیدالشهدا(ع)»، ص۹</ref>