کوفه: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی پژوهشگران، بر این باورند که کم‌انصافی‌ها در معرفی کوفیانی که بخش عمده‌ای از آنها شیعه بودند، چنین تصویری را ترسیم کرده که آنان یک روز امام حسین(ع) را برای تشکیل حکومت دعوت کردند و همانها بدون این‌که اتفاق مهمی افتاده باشد، پشیمان شدند و نه تنها از اطراف مسلم پراکنده شدند، بلکه امام و یارانش را هم به شهادت رساندند. کوفیان در دعوت از امام و بیعت با مسلم در آن شرایط، رفتاری منطقی از خود نشان دادند، اما پیش‌بینی حضور عبیداللّه و رفتار خشن او را نمی‌کردند. عملکرد زیرکانه و خشونت‌آمیزی که عبیداللّه پیش گرفت، در دیگر جوامع نیز همین بازتاب و عقب‌نشینی را به دنبال داشت. در شهرهای دیگر در دفاع از سیدالشهدا(ع) حرکتی در خور توجه در حمایت امام حسین(ع) دیده نشد در حالی که در کوفه جنبشی گسترده‌ شکل گرفت، هر چند به نتیجه نرسید.<ref>فاطمی، «کوفیان در عصر امام حسین(ع)» ص۱۵۳.</ref>

محمد ابراهیم آیتی می‌گوید: قرن‌هاست که بسیاری از مردم، اهل کوفه را برای این بی‌وفایی و پیمان‌شکنی ملامت کرده‌اند و چنان‌که به اصحاب و یاران با وفای امام(ع) درود و سلام فرستاده‌اند، به اینان که روزی وعده نصرت دادند و پیمان فداکاری بستند، و روزی هم به‌روی امام شمشیر کشیدند و تا پای کشتن وی ایستادگی کردند، لعنت و نفرین کرده‌اند، اما انصاف این است که مردم کوفه، کاری برخلاف معمول و عملی که موجب حیرت باشد انجام نداده‌اند و هر دو کارشان برطریق قاعده بود: هم آن نامه‌ها که نوشتند و هم آن شمشیرها که به روی امام کشیدند.<ref>آیتی، بررسی تاریخ عاشورا، ۱۳۷۲ش، ص ۶۱</ref>