مسجد جامع اموی (دمشق): تفاوت میان نسخهها
←ظاهر امروزین مسجد
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
::::'''قبة المال''' | ::::'''قبة المال''' | ||
[[Image:پانورامای مسجد اموی.jpg|thumb|300px|راست: قبة المال{{سخ}}وسط: قبة الغواره {{سخ}} چپ: قبة الساعات]] | [[Image:پانورامای مسجد اموی.jpg|thumb|300px|راست: قبة المال{{سخ}}وسط: قبة الغواره {{سخ}} چپ: قبة الساعات]] | ||
این قبه در سال ۱۷۲ هجری به وسیله امیر دمشق «فضل بن صالح بن علی العباس» پسرعموی منصور عباسی ساخته شد و چون اموال و ذخائر مسجد در آن نگهداری میشد به «قبة المال» معروف گردید.<ref>نعیمی، | این قبه در سال ۱۷۲ هجری قمری به وسیله امیر دمشق «فضل بن صالح بن علی العباس» پسرعموی منصور عباسی ساخته شد و چون اموال و ذخائر مسجد در آن نگهداری میشد به «قبة المال» معروف گردید.<ref>نعیمی، الدراس فی تاریخ المدارس، ۱۴۱۰ق، ۱۹۹۰م،ج۲، ص۲۹۶.</ref> | ||
:::::'''قبة الوضوء''' | :::::'''قبة الوضوء''' | ||
این قبه در وسط صحن قرار دارد و در سال ۳۶۹ هجری ساخته شد. در زلزله سال ۱۱۷۳ هجری تخریب گردید و عثمان پاشا به سال ۱۱۸۲ هجری آن را بازسازی کرد. این گنبد کوچک بر شش ستون از سنگ مرمر قرار داد. قبه یاد شده به «صخره | این قبه در وسط صحن قرار دارد و در سال ۳۶۹ هجری قمری ساخته شد. در زلزله سال ۱۱۷۳ هجری تخریب گردید و عثمان پاشا به سال ۱۱۸۲ هجری قمری آن را بازسازی کرد. این گنبد کوچک بر شش ستون از سنگ مرمر قرار داد. قبه یاد شده به «صخره قُربان» نیز معروف بوده است. | ||
گویند حضرت [[هابیل]] قربانی خویش را که گوسفندی بود بر این صخره قرار داد چون مورد قبول حق قرار گرفت به وسیله آتش سوخت و [[قربانی]] [[قابیل]] که گندم بود پذیرفته نشد و به همان حال باقی ماند لذا به برادرش [[حسادت]] ورزید و او را در کوه قاسیون به [[قتل هابیل|قتل]] رسانید. از آن روز این مکان به صخره قربان معروف شد.<ref>مسعودی، مروح الذهب، حاشیه، ج۲، ص۱۱۲؛ نصرالدین البحره، دمشق الاسرار، ص۱۲ بنقل از عبدالوهاب المقدسی.</ref> | گویند حضرت [[هابیل]] قربانی خویش را که گوسفندی بود بر این صخره قرار داد چون مورد قبول حق قرار گرفت به وسیله آتش سوخت و [[قربانی]] [[قابیل]] که گندم بود پذیرفته نشد و به همان حال باقی ماند لذا به برادرش [[حسادت]] ورزید و او را در کوه قاسیون به [[قتل هابیل|قتل]] رسانید. از آن روز این مکان به صخره قربان معروف شد.<ref>مسعودی، مروح الذهب، حاشیه، ج۲، ص۱۱۲؛ نصرالدین البحره، دمشق الاسرار، ص۱۲ بنقل از عبدالوهاب المقدسی.</ref> |