پرش به محتوا

خلود: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵۹: خط ۵۹:


===دیدگاه ملاصدرا===
===دیدگاه ملاصدرا===
ملاصدرا که در کتاب عرشیه<ref>ملاصدرا، العرشیه، بی‌تا، ص۲۸۲.</ref> عذاب جهنم را دائمی خوانده است،<ref>آشتیانی، شرح حال و آرای فلسفی ملاصدرا، ۱۳۷۸ش، ص۲۵۵-۲۵۶</ref> در تفسیر «هم فیها خالدون» در [[آیه ۲۵۷ سوره بقره]] می‌نویسد: پیروی از شهوات موجب پدید آمدن خُلق‌های مذموم، و [[جهاد نفس|مجاهدت با نفس]] باعث [[تزکیه|تزکیه آن]] و اخلاق پسندیده می‌گردد، بنابر این روحی که تابع [[نفس اماره]] بوده با روحی که از الهامات حق تبعیت کرده، یکسان نخواهد بود، چنانکه [[آیه ۲۲ سوره ملک]] بر این معنا دلالت دارد. و همانطور که در [[آیه ۸۱ سوره بقره]] آمده است، کسانی که بر اثر تکرار گناهان قلبشان زنگار گرفته، در آتش جاویدان‌اند. <ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۴، ص۳۰۵-۳۰۶</ref>  
ملاصدرا که در کتاب عرشیه<ref>ملاصدرا، العرشیه، ۱۴۲۰ق، ص۹۵.</ref> عذاب جهنم را دائمی خوانده است،<ref>آشتیانی، شرح حال و آرای فلسفی ملاصدرا، ۱۳۷۸ش، ص۲۵۵-۲۵۶</ref> در تفسیر «هم فیها خالدون» در [[آیه ۲۵۷ سوره بقره]] می‌نویسد: پیروی از شهوات موجب پدید آمدن خُلق‌های مذموم، و [[جهاد نفس|مجاهدت با نفس]] باعث [[تزکیه|تزکیه آن]] و اخلاق پسندیده می‌گردد، بنابر این روحی که تابع [[نفس اماره]] بوده با روحی که از الهامات حق تبعیت کرده، یکسان نخواهد بود، چنانکه [[آیه ۲۲ سوره ملک]] بر این معنا دلالت دارد. و همانطور که در [[آیه ۸۱ سوره بقره]] آمده است، کسانی که بر اثر تکرار گناهان قلبشان زنگار گرفته، در آتش جاویدان‌اند. <ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۴، ص۳۰۵-۳۰۶</ref>  


گفتنی است که ملاصدرا با تأکید بر اینکه منشأ خلود در آتش فقط [[کفر]] است،  تصریح می‌کند که [[عذاب ابدی|خلود کفار در آتش]] صرفاً به سبب فساد اعتقادشان است، چون فساد اعتقاد موجب فساد ذات روح و در نهایت باعث هلاکت آن می‌گردد، بر خلاف فساد در عمل که احتمال رفع شدنش وجود دارد. پس فقط رذیلت قوه ناطقه نفسانی است که باعث خلود عقاب می‌گردد نه رذیلت قوه شهوی و غضبی.<ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۴، ص۳۰۷-۳۱۰</ref>  
گفتنی است که ملاصدرا با تأکید بر اینکه منشأ خلود در آتش فقط [[کفر]] است،  تصریح می‌کند که [[عذاب ابدی|خلود کفار در آتش]] صرفاً به سبب فساد اعتقادشان است، چون فساد اعتقاد موجب فساد ذات روح و در نهایت باعث هلاکت آن می‌گردد، بر خلاف فساد در عمل که احتمال رفع شدنش وجود دارد. پس فقط رذیلت قوه ناطقه نفسانی است که باعث خلود عقاب می‌گردد نه رذیلت قوه شهوی و غضبی.<ref>ملاصدرا، اسفار، ۱۹۸۱م، ج۴، ص۳۰۷-۳۱۰</ref>  
Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۴۷۰

ویرایش