تابعین: تفاوت میان نسخه‌ها

تابعین حامل علوم صحابه و مبلّغ دین پس از ایشان و به عقیده [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]]، افضل امت به شمار می‌روند.<ref> حاکم نیشابوری، معرفة علوم الحدیث، ۱۳۵۶ق، ص۵۲.</ref> استناد ایشان به [[آیه]] ۱۰۰ سورة توبه و به این حدیث رسول خدا(ص) است: «خَیرُالناسِ قَرْنی ثُمَّ الذینَ یلُونَهُم ثُمَّ الذینَ یلُونَهُم‌؛ بهترین مردم معاصران من‌اند، سپس کسانی که پس از آنان می‌آیند و سپس مردمان پس از آنان».<ref> مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ۱۴۰۱ق، ج۲، ص۱۹۶۲ـ۱۹۶۳.</ref>

قول مشهور آن است که [[سعید بن مسیب]] افضل تابعین و مرسَلاتِ او صحیح‌ترین است <ref> حاکم نیشابوری، معرفة علوم الحدیث، ۱۳۵۶ق، ص۳۲؛ ابن کثیر، اختصار علوم الحدیث، ۱۴۰۹ق، ص۱۳۵؛ ابوشهبه، الوسیط فی علوم و مصطلح الحدیث، ۱۴۰۳ق، ص۵۴۵؛ هاشم، قواعد اصول الحدیث،‌ ۱۴۰۴ق، ص۲۷۴؛ خطیب، اصول الحدیث، علومه و مصطلحه، ۱۴۱۷ق، ص۴۴۳؛ عثمانی تهانوی، قواعد فی علوم الحدیث، ۱۴۱۷ق، ص۱۵۰.</ref> برخی همچون [[احمد بن حنبل]]، [[علی بن مدینی]] و [[ابوحاتم رازی]] بر این عقیده بوده‌اند.<ref> سخاوی، فتح المغیث شرح الفیة الحدیث، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۲۶.</ref> برخی، مانند بُلْقینی، افضل تابعین را از جهت [[زهد]] و وَرَع [[اویس قرنی]] و از جهت حفظِ اثر و حدیث، سعیدبن مسیب دانسته‌اند.<ref> سیوطی، تدریب الراوی، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۲۱۳؛ سیوطی، الفیة، دارالمعرفة، ص۲۳۵؛ ابوشهبه، الوسیط فی علوم و مصطلح الحدیث، ۱۴۰۳ق، ص۵۴۵؛ هاشم، قواعد اصول الحدیث،‌ ۱۴۰۴ق، ص۲۷۵.</ref> بنا به گزارش [[ابوعبداللّه محمدبن خفیف شیرازی]]، اهل [[مدینه]]، سعید بن مسیب، اهل [[بصره]]، [[حسن بصری]]، و اهل [[کوفه]]، [[اویس قرنی]] را افضل دانسته‌اند.<ref> نووی، ارشاد طلاب الحقایق الی معرفة سنن خیر الخلائق، ۱۴۱۱ق ،ص۲۰۱؛ طیبی، الخلاصة فی اصول الحدیث، ۱۳۹۱ق، ص۱۲۸؛ سخاوی، فتح المغیث شرح الفیة الحدیث، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۲۷.</ref> البته برخی از کوفیان افضلِ تابعین را عَلقَمَة بن قیس و اَسودبن یزید نخعی دانسته و اهل [[مکه]] نیز معتقد به افضلیت عطاءبن ابی رَباح بوده‌اند.<ref> خطیب، اصول الحدیث، علومه و مصطلحه، ۱۴۱۷ق، ص۴۱۲.</ref> ظاهراً اهل هر منطقه، بزرگ خود را افضل تابعین می‌دانسته‌اند.<ref> عتر، منهج النقد فی علوم الحدیث، ۱۴۱۲ق، ص۱۴۹.</ref> به نظر ابوبکربن ابی داوود، حَفْصه دختر سیرین و عَمرَه دختر عبدالرحمان، افضلِ تابعات بوده‌اند و پس از آنان اُمِّ دَرداء قرار دارد.<ref> ابن صلاح، مقدمة ابن الصّلاح فی علوم الحدیث، ۱۴۰۴ق، ص۱۸۲، طیبی، الخلاصة فی اصول الحدیث، ۱۳۹۱ق، ص۱۲۸؛ سخاوی، فتح المغیث شرح الفیة الحدیث، ۱۴۱۷ق، ج۳، ۱۲۸.