گناهان کبیره: تفاوت میان نسخه‌ها

چنانچه فردی بدون [[توبه]] و جبران گناه از دنیا رود و مشکلات و سختی‌های دنیا باعث آمرزش حق الله او نشده باشد استحقاق عذاب دارد و چنانچه فضل الهی شامل حال او نشود مجازات گناهش را خواهد دید. از جمله موارد فضل الهی، [[شفاعت]] اولیاء خداست. در حدیثی [[پیامبر(ص)]] فرمود: شفاعتم را برای صاحبان گناهان کبیره از امتم ذخیره کرده‌ام. <ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص۵۷۴ </ref> [[امام صادق(ع)]] در روایتی تصریح کرده که توبه کنندگان که براساس آیه قرآن همان نیکوکاران (یعنی ترک‌کنندگان کبائر) هستند، مواخذه نخواهند شد.<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص۵۷۴ </ref>

{{اصلی|مرتکب کبیره}}

[[خوارج]] کسی که گناه کبیره انجام دهد را کافر و جاودان در عذاب جهنم می‌دانستند.<ref>سبحانی، جعفر، محاضرات فی الالهیات، انتشارات موسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۸ق، ص۴۶۱.</ref> [[معتزله]] از [[اهل سنت]] انجام کبیره را باعث خروج از [[ایمان]] می‌دانستند ولی او را کافر ندانسته و [[فاسق]] می‌نامیدند و سرنوشت اخروی فاسق را نه عذاب شدید -آنطور که کافر مستحقش است- بلکه عذاب معمولی می دانستند. [[معتزله]] برای اشاره به این دیدگاه، از اصطلاح «[[منزلة بین المنزلتین]]» (جایگاهی میان دو جایگاه کفر و ایمان) استفاده می‌کردند.<ref>قاضی عبدالجبار، شرح الأصول الخمسة،‏ ۱۴۲۲ق، ص۴۷۱.</ref><br />