غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
←تفاوت با تهمت و سخن‌چینی
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
به گفته [[امام خمینی]]، بدگویی پشت سر کسی را غیبت گویند خواه آن عیب در او باشد خواه نباشد؛ اما [[تهمت]]، آن است که عیبی که در کسی نیست، به او نسبت داده شود خواه پشت سر او باشد یا در حضور او.<ref>امام خمینی، مکاسب المحرمه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۸۹.</ref> | به گفته [[امام خمینی]]، بدگویی پشت سر کسی را غیبت گویند خواه آن عیب در او باشد خواه نباشد؛ اما [[تهمت]]، آن است که عیبی که در کسی نیست، به او نسبت داده شود خواه پشت سر او باشد یا در حضور او.<ref>امام خمینی، مکاسب المحرمه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۸۹.</ref> | ||
اگر پشت سر دیگری مطلب [[دروغ|دروغی]] بیان شود، [[گناه|گناهی]] مضاعف است که [[تهمت]] نام دارد: ترکیبی از [[دروغ]] و غیبت. <ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ۱۳۹۰ش، ج۲۳، ص۵۶۰.</ref> همچنین اگر در غیاب کسی سخن یا رفتاری به راستی (نه دروغ) اما با هدف برهم زدن روابط دوستانه آن دو بیان شود، گناه این کار [[سخن‌چینی]] و نَمّامی است که جزو [[گناهان کبیره]] است. <ref> | اگر پشت سر دیگری مطلب [[دروغ|دروغی]] بیان شود، [[گناه|گناهی]] مضاعف است که [[تهمت]] نام دارد: ترکیبی از [[دروغ]] و غیبت. <ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ۱۳۹۰ش، ج۲۳، ص۵۶۰.</ref> همچنین اگر در غیاب کسی سخن یا رفتاری به راستی (نه دروغ) اما با هدف برهم زدن روابط دوستانه آن دو بیان شود، گناه این کار [[سخن‌چینی]] و نَمّامی است که جزو [[گناهان کبیره]] است. <ref>انصاری، كتاب المكاسب، ج۲۷، ص۶۳.</ref> بیان خوبی و کمال دیگران را غیبت ندانسته‌اند. <ref>نراقی، جامع السعادات، ج۲، ص۳۲۲.</ref> | ||
در [[حدیث|روایتی]] نقل شده است هنگامی که درباره عیب کسی سخن گفته می‌شود، اگر آن عیب در آن فرد باشد و [[خدا|خداوند]] آن را بد می‌شمارد، غیبت است و اگر آن عیب در او نباشد، تهمت است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۰۶.</ref> | در [[حدیث|روایتی]] نقل شده است هنگامی که درباره عیب کسی سخن گفته می‌شود، اگر آن عیب در آن فرد باشد و [[خدا|خداوند]] آن را بد می‌شمارد، غیبت است و اگر آن عیب در او نباشد، تهمت است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۰۶.</ref> | ||