خواجوی کرمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

خواجو را سالک [[طریقت]] دانسته‌اند و پیر و مرشدش را شیخ امین‌الدین کازرونی (از عارفان و مشایخ قرن هشتم) گفته‌اند.<ref>سبحانی، تاریخ ادبیات ایران، ۱۳۹۵ش، ص۳۲۳؛ خواجوی کرمانی، دیوان کامل خواجوی کرمانی، مقدمه حسن انوری، ۱۳۷۴ش، ص۶.</ref> گفته‌اند که خواجو در سلوک به مقامات عالی رسیده اما او را به معنی اصطلاحی عارف و صوفی ندانسته‌اند؛ هرچند در اشعارش بینش عرفانی دارد.<ref>سبحانی، تاریخ ادبیات ایران، ۱۳۹۵ش، ص۳۲۳؛ خواجوی کرمانی، دیوان کامل خواجوی کرمانی، مقدمه حسن انوری، ۱۳۷۴ش، ص۶.</ref> خواجو را از شاعرانی دانسته‌اند که در آثارش مضمون‌های عرفانی و اندرزی و حِکَمی همراه با مضمون‌های عاشقانه وجود دارد.<ref>صفا، تاریخ ادبیات ایران، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۱۸۵. </ref> وی در مذمت زهدفروشان و صوفیان ریاکار نیز شعر بسیار سروده است.<ref>خواجوی کرمانی، دیوان اشعار خواجو کرمانی، مقدمه محقق، ۱۳۶۹ش، ص۴۴.</ref> در اشعار خواجو اشاره‌های دینی، اعم از اشارات قرآنی و حدیثی، ملاحظه می‌شود.<ref>امیری خراسانی، «سیمای امام علی(ع) در شعر خواجوی کرمانی»، ص۲۱۰.</ref> در بیشتر اشعارش مشرب [[تصوف]] و ذوق عرفانی دیده می‌شود.<ref>شریفی، فرهنگ ادبیات فارسی، ۱۳۸۷ش. ص۵۹۹.</ref> گفته شده روح مذهب در اشعار او پیداست.<ref>خواجوی کرمانی، دیوان اشعار خواجو کرمانی، مقدمه محقق،  ۱۳۶۹ش، ص۳۹.</ref>