سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

==معرفی==

'''مائده''' به معنای سفره غذا یا خود غذاست.<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ذیل واژه «مید»، ص۷۸۲.</ref> این سوره را به این دلیل مائده نامیده‌اند که داستان نزول مائده براى [[حواریون|یاران]] [[عیسی مسیح|حضرت عیسی]] را بیان می‌کند ([[آیه]] ۱۱۴)<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۴،ص۲۴۱.</ref> و این واژه دو بار (آیات ۱۱۲ و ۱۱۴) در این سوره به کار رفته است و در هیچ سوره‌ی دیگری استعمال نشده است. نام‌های دیگر این سوره '''عقود‌''' به معنای پیمان‌ها و قراردادها و '''مُنقِذه‌''' به معنای رهاننده و نجات‌دهنده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۳۷.</ref>

*'''تعداد آیات و دیگر ویژگی‌ها'''

==قصه‌ها و روایت‌های تاریخی==

==آیات مشهور==

===آیات طلب مائده آسمانی ۱۱۲تا ۱۱۵===

ترجمه: عيسى پسر مريم گفت: «بار الها، پروردگارا، از آسمان، خوانى بر ما فرو فرست تا '''عيدى''' براى اول و آخر ما باشد و نشانه‌اى از جانب تو. و ما را روزى ده كه تو بهترين روزى‌دهندگانى.»

درخواست مائده آسمانی از سوی [[حواریون| حواریون عیسی (ع)]] از [[خدا|خداوند]] از آیات مشهور این سوره است. آیات ۱۱۲ تا ۱۱۵ گزارشی از این ماجراست. نکته با اهمیت در این آیات واژه عید درآیه ۱۱۴ است که تنها یک بار در قرآن بکار رفته است. به نظر [[علامه طباطبایی]]، هربار که عید فرا مى‌رسد وحدت کلمه، تجدید حیات ملى، مسرّت دل‌هاى مردم و اعلان دین از آثار عید است.<ref>طباطبایی، الميزان في تفسير القرآن، ج۶، ص۲۳۵.</ref>

===آیه وضو===

{{اصلی|آیه وضو}}

ترجمه: ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هنگامی که به نماز می‌ایستید، صورت و دست‌ها را تا آرنج‌ها بشویید و سر و پاها را تا مفصل‌ها مسح کنید.

این آیه تنها آیه [[قرآن]] است که چگونگی [[وضو]] گرفتن را بیان می‌کند. برداشت فقیهان [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] از این آیه متفاوت است. شیعیان می‌گویند بر پاها همچون سر باید مسح کشید؛ اما سُنّیان پاها را به صورت و دست‌ها ملحق می‌کنند و حکم به شستن آنها می‌دهند.<ref>[http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/881826 حسینی و نجفی یزدی، «حکم رجلین در آیه وضو از دیدگاه فریقین»، ص۱۴۶.]</ref> گفتنی است شیعیان به جز آیه وضو به روایات بسیاری که درباره وضو و جزئیات آن از [[اهل‌بیت(ع)|اهل بیت (ع)]] نقل شده استناد می‌کنند.<ref>ر.ک: حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۱۴ق، ج۱، ابواب الوضوء، باب ۲۵.</ref>

{{اصلی|آیه محاربه}}

ترجمه: جزای کسانی که با خدا و پیامبرش جنگ می‌کنند و در زمین به فساد می‌کوشند، آن است که کشته شوند یا بر دار گردند یا دست‌ها و پاهایشان یکی از چپ و یکی از راست بریده شود یا از سرزمین خود تبعید شوند. این‌ها رسواییشان در این جهان است و در آخرت نیز به عذابی بزرگ گرفتار آیند.(۳۳)

{| class="wikitable sortable"

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-

|-  

|-

|-

|-

|-  

|-

|-  

|-

|-

|-

|۹۵||يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَأَنتُمْ حُرُمٌ ۚ وَمَن قَتَلَهُ مِنكُم مُّتَعَمِّدًا فَجَزَاءٌ مِّثْلُ مَا قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ...||حج||حرمت شکار در حج/احکام احرام(محرم)

|-

|-

|-

|}

در منابع [[حدیث|حدیثی]] برای قرائت این سوره خواصی چون افزایش [[ایمان]] (اگر هر [[پنجشنبه]] بخواند)<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۱۰۵.</ref> و جلوگیری از سرقت و تلف شدن مال (اگر آن را در صندوق و وسایل و پارچه‌های خود قرار دهد) نقل شده است.<ref>سید بن طاووس، الامان من اخطار الاسفار، ۱۴۰۹، ص۸۹.</ref>

{{سوره ۰۰۵ با ترجمه|شماره=۵}}

{{سوره‌های قرآن|5|[[سوره  نساء]]|[[سوره انعام]]}}

{{پانوشت}}

{{منابع}}

* قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند، تهران، دارالقرآن الکریم، ۱۴۱۸ق/۱۳۷۶ش.