اصل صحت: تفاوت میان نسخه‌ها

# مباح قلمداد کردن کار هر کسی است که احتمال اشتباه در آن وجود دارد که به آن جوازِ تکلیفی گفته شده است. این معنا جنبه اخلاقی و روانی دارد.<ref>محقق داماد‌، قواعد فقه، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۱۹۵</ref> صحت در این معنا در برابر ناروا و زشت است.<ref>ملکی اصفهانی، فرهنگ اصطلاحات اصول، ۱۳۹۳ش، ص۱۰۱.</ref>

# معنای کاربردی دیگر اصل صحت که در [[قواعد فقهی]] از آن بحث می‌شود، جوازِ وضعی است. در این معنا، واژه صحت در برابر معنای فساد گرفته شده است و این در صورتی است که عمل شخص در مورد دیگران تاثیرگذار باشد. کارهایی مانند [[نماز]] و همچنین [[واجب کفایی|واجب‌های کفایی]]  مانند دیدن کسی که در حال غُسل دادن بدن مسلمانی است در این دسته قرار دارند.<ref>بجنوردی، قواعد فقهیه، ج۱، ۱۴۰۱ق، ص۴۵.</ref>

# معاملات و روابط مالی سومین مورد از موارد قاعده صحت است.<ref>بجنوردی، قواعد فقهیه، ۱۴۰۱ق، ج۱، ص۴۶.</ref>

# قاعده صحت در موردی است که شخص در درستی کار دیگری شک کند و با استفاده از این قاعده عمل او را صحیح و درست بداند مثل شک در صحیح انجام دادن [[غسل میت]] توسط دیگری اما قاعده فراغ هنگامی است که شخص در عمل و کار خودش شک کرده باشد که آیا این عمل مثل غسل میت را درست انجام داده است یا خیر که با قاعده فراغ عمل خود را صحیح می‌داند.<ref>ایروانی، دروس تمهیدیة فی القواعد الفقهیة، ۱۳۸۴ش، ج۱، ص۷۵.</ref>[[محمدحسین غروی نائینی|محقق نائینی]] قاعده صحت را فقط در مورد افعال غیر، جاری می‌داند و قاعده فراغ را مختص افعال خود انسان دانسته است.<ref>مکارم شیرزای، القواعد الفقهیه،۱۳۷۰ش، ج۱، ص۱۱۳.</ref>

# قاعده فراغ پس از تمام شدن عمل قابل بکارگیری است و در بین کار نمی‌توان به آن تکیه کرد اما اصل صحت می‌تواند شک در بین کار را نیز برطرف نماید.<ref>ایروانی، دروس تمهیدیة فی القواعد الفقهیة، ۱۳۸۴ش، ج۱، ص۷۵.</ref>

== پانویس ==

* امامی، سید حسن، حقوق مدنی، تهران، انتشارات اسلامية‌، بی‌تا.

* انصاری، مرتضی، فرائد الأصول، قم، مجمع الفکر الاسلامی، بی‎تا.

* ایروانی، باقر، دروس تمهیدیة فی القواعد الفقهیة، قم، موسسه فقه، ۱۳۸۴ش.

* بجنوردی، سید محمدحسن، قواعد فقهیه، تهران، عروج، ۱۴۰۱ق.

* حائری یزدی، عبدالکریم، درر الفوائد، قم، مهر، بی‎تا.

* جمعی از محققان، فرهنگ نامه اصول فقه، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامى، ۱۳۸۹ش.

* محقق داماد‌، سیدمصطفی، قواعد فقه، تهران، مرکز نشر علوم اسلامی، ۱۴۰۶ق.  

* ملکی اصفهانی، مجتبی، فرهنگ اصطلاحات اصول، قم، المصطفی، ۱۳۹۳ش.

* مکارم شیرازی، ناصر، القواعد الفقهیة، قم، مدرسه امام علی بن ابیطالب(ع)، ۱۳۷۰ش.

* ولایی، عیسی، فرهنگ تشریحی اصطلاحات اصول، تهران، نی، ۱۳۸۷ش.