خروج سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

در روایات خروج سفیانی، نخستین از [[نشانه های ظهور|نشانه‌هاى حتمى ظهور]] دانسته شده که پیش از دیگر نشانه‌ها تحقق مى‌یابد. [[سفیانی]] فردی از نسل [[ابوسفیان]] و مخالف [[امام مهدی]] است. بنابر تعدادی از احادیث سپاه سفیانی در [[خسف بیداء]] از بین می‌رود.

امام صادق(ع) فرمود: «پیش از قیام قائم پنج نشانه حتمى است: یمانى، سفیانى، بانگ آسمانى، قتل نفس زکیّه و خسف بیداء» <ref>کمال الدین، ج۲، ص۶۵۰</ref>

از امام رضا(ع) روایت شده که فرمود: « قیام قائم از سوى خدا حتمى است، خروج سفیانى نیز از سوى خدا حتمى است، بدون سفیانى هرگز قائمى نخواهد بود.»<ref> قرب الاسناد، ص۳۷۳</ref>

شخصی بسیار سفّاک و خون آشام است و مهم‌ترین خصوصیت او، آدم کشی و خونریزی است، حرام خدا را حلال نموده و به هر جنایتی دست می‌زند. وی سنگدل‌ترین انسان‌ها است که رحم و عاطفه در زندگیش دیده نمی‌شود.  

امام علی درباره او می‌فرماید: «او مردی میان بالا، با چهره‌ای وحشتناک، سر ستبر و آبله روی می‌باشد. هنگامی که او را ببینی او را یک چشم می‌پنداری.»<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۰۵</ref>  

بنابر گفته برخی منابع، وجه تسمیه او به سفیانی به سبب نسبت داشتن با ابوسفیان است؛ چرا که وی از تبار ابوسفیان و هند به شمار می‌آید و او را جگرخوار هم می‌گویند زیرا جده‌اش [[هند جگر خوار|هند]] زن ابوسفیان است که در جنگ احد وقتی [[حمزه]] [[سیدالشهداء]] به شهادت رسید، کوشید تا جگر حمزه را به دندان بکشد.

روایات، نشانگر این معناست که سفیانی فرهنگ و آموزش غربی دارد و چه بسا در همانجا نشو و نما کرده باشد. در کتاب غیبت طوسی از بشر بن غالب به صورت [[حدیث مرسل|مرسل]] روایت شده: سفیانی در حالیکه رهبری گروهی را به عهده دارد مانند شخص نصرانی صلیب برگردن دارد و از سرزمین رومیان روی می‌آورد.<ref>شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۷۸</ref>  

بر اساس روایات فراوانی که از پیشوایان معصوم علیهم السلام درباره سفیانی دوم رسیده است، خروج او در ماه «رجب» و روز جمعه، و محل خروجش از جائی بنام «وادی یابس» یعنی دره‌ای خشک یا بیابان بی‌آب و علف از سرزمین شام است.

تمام دوران سرکشی او از ابتدای خروجش تا زمان کشته شدنش به دست حضرت قائم(ع)، بیشتر از ۱۵ ماه نخواهد بود. در ابتدای خروجش به شام حمله می‌کند و مخالفین خود را شکست می‌دهد و ۵ ایالت شام را (به نام‌های دمشق و [[حمص]] و [[فلسطین]] و [[اردن]] و قنسرین و در بعضی از نسخه‌ها یا روایات «فلزین») تصرف می‌کند. تمام اهل شام بجز تعداد معدودی که شیعه و طرفدار حق هستند، مطیع و فرمانبردارش می‌شوند.

امام صادق(ع) فرمود: سفیانی از علایم حتمی است، خروج او در ماه رجب خواهد بود، و از آغاز خروجش تا پایان آن جمعا ۱۵ ماه است که در ۶ ماه آن جنگ و پیکار می‌کند، و چون شهرهای پنجگانه (دمشق، حمص، فلسطین، اردن، حلب) را تصرف کرد، ۹ ماه فرمانروایی می‌کند، و یک روز هم بر آن افزوده نمی‌شود.<ref>نعمانی، الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۴۲۶</ref>  

بی تردید سفیانی وعده داده شده که روایات موجود در منابع شیعه و سنی بر آن دارد، یک نفر است اما در برخی از روایات همچون روایت ابن حماد و غیر آن سخن از دو سفیانی به میان آمده است، سفیانی اول و سفیانی دوم و گاهی از بعضی روایات استفاده می‌شود که آنها سه تن هستند.

چنانچه این روایات صحیح باشد، سفیانی اول، فرمانروای نابکاری است که زمینه ساز سفیانی اصلی وعده داده شده است، همچنان که یمنی و خراسانی‌ها یاران درفش‌های سیاه زمینه‌ساز نهضت حضرت مهدی(عج) می‌باشند. در حدیثی از ابن حَمّاد نقل شده است: سفیانی روی می‌آورد و به جنگ [[بنی هاشم]] و هر کس از یاوران درفش‌های سه‌گانه و غیر آنان که با او بستیزد، می‌پردازد و بر همه آنها چیره می‌شود. آنگاه روانه کوفه می‌شود و بنی هاشم به سوی عراق مهاجرت می‌کنند، سپس سفیانی در بازگشت از کوفه در نزدیکی شام به هلاکت می‌رسد و مرد دیگری از فرزندان ابوسفیان را جانشین خود می‌سازد که غلبه با اوست و بر مردم چیره می‌شود... و سفیانی مورد نظر، همین است.<ref>کورانی، عصرظهور، ص۱۲۴</ref>  

اما سفیانی ته مانده لشکرش را جمع ودوباره به جنگ با امام مهدی می‌رود. در روایتی که از امیرالمؤمنین(ع) نقل شده است، سرنوشت جنگ با سفیانی و پایان کار او، چنین بیان شده است: «سفیانی، با اسب ها(تجهیزات و امکانات) بستگان و اقوام، زاد و توشه و لشکریانش، از آنجا(از منطقه عراق) خارج می‌شوند در حالی که صدو هفتاد هزار نفر، او را همراهی می‌کند، پس در کنار در یاچه طبریه فرود می‌آیند. حضرت مهدی(عج) در حالی که جبرئیل از طرف راست، میکائیل از سمت چپ و عزرائیل در پیشاپیش او قرار دارد، به تعقیب سفیانی و لشکریانش حرکت می‌کنند، شب‌ها به پیمودن راه و روز‌ها به استراحت می‌پردازند تا اینکه در کنار در یاچه طبریه بر سفیانی دست می‌یابند، پس خداوند برسفیانی غضب نموده و خلق خدا نیز بدین خاطر بر او خشم می‌گیرند، پس ناگهان پرندگان با بالهای خود و کوهها با صخره‌های خود و فرشتگان با ندای مهیب خود، آنان را در هم می‌کوبند بگونه‌ای که تمامی یاران و اطرافیان سفیانی، در اندک زمانی، نابود می‌گردد و خداوند همگی آنان را هلاک می‌سازد، فقط سفیانی تنها می‌ماند. امام مهدی(عج) او را دستگیر و وی را گردن می‌زند، سپس شهر دمشق(مرکز اقتدار سفیانی) را تصرف و از چنگال سفیانیان آزاد می‌کند.»<ref>ملاحم ابن طاووس، ص۲۹۶، معجم احادیث الامام المهدی(عج) ج۳، ص۱۰۷</ref>