خروج سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سفیانی'''، شخص یا موجودی شرور که در پاره‌ای از روایات ظهور او از [[علائم ظهور]] [[امام مهدی]] (عج) است. در روایتی منسوب به [[امام صادق]] (ع) پیش از قیام قائم (ع) «پنج علامت آشکار می‌شود: [[یمانی]]، سفیانی، [[صیحه آسمانی]]، قتل [[نفس زکیه]]، و فرورفتن سرزمین [[بیدا]].»<ref>شیخ صدوق، کمال الدین وتمام النعمه،ص650</ref>

[[علی|امیر المؤمنین]] (ع) فرمود: «فرزند خورنده جگرها، از [[وادی  یابس]] خارج می شود... اسمش عثمان و پدرش عنبسه و از اولاد [[ابو سفیان]] است.» <ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج 52، ص 205</ref>

بین دانشمندان اسلامی اتفاق نظر است که وجه تسمیه او به سفیانی به خاطر نسبت داشتن با ابوسفیان است، چرا که وی از تبار ابوسفیان به شمار می آید، همانگونه که فرزند زن جگرخوار نیز می باشد به علت نسبت وی با جده اش [[هند جگر خوار|هند]] زن ابوسفیان که در جنگ احد وقتی [[حمزه]] [[سیدالشهداء]] به شهادت رسید هند کوشید تا جگر حمزه را از فرط کینه به دندان بکشد.

[[امام باقر]] (ع) در این رابطه می فرماید: «سفیانی، سرخ رویی سپید پوست و زاغ چشم است، هرگز خدا را پرستش نکرده و هرگز [[مکه]] و [[مدینه]] را ندیده است...». <ref>نعمانی، الغیبه، ص435</ref>

راویان [[حدیث]]، در نفاق و بدسرشتی و دشمنی او با خدا و پیامبرش [[حضرت محمد]] (ص) و حضرت مهدی (ع) اتفاق نظر دارند و روایاتی که [[شیعه]] و [[سنی]] درباره شخصیت و کردار او نقل کرده اند یکسان یا تقریبا نزدیک بهم است، چنانکه از این قبیل روایت شده است که گفت:

::سفیانی بدترین فرمانرواست، دانشمندان و اهل فضل را می کشد و نابود می سازد و از آنها برای رسیدن به مقاصد خود یاری می خواهد هرکس سر باز زند او را به قتل می رساند.<ref>کورانی، عصرظهور،ترجمه عباس جلالی،ص118</ref>

::سفیانی در حالیکه رهبری گروهی را به عهده دارد مانند شخص ‍ نصرانی صلیب برگردن دارد و از سرزمین رومیان روی می آورد. <ref>شیخ طوسی، الغیبه، ص278</ref>

در روایت کلمه منتصر آمده اما در اصل باید «متنصر» باشد، چنانکه در بحار ج 52 ص 217 آمده است، یعنی، مسلمان مسیحی شده. و جمله «از سرزمین رومیان می آید» یعنی کسی که از سرزمین روم (غرب) به [[شام]] می آید و آنگاه دست به جنبش و قیام می زند.

 

از برخی روایات چنین استفاده می شود که وی مسلمان منحرفی است که کینه [[حضرت علی]] (ع) را به دل دارد.

«ما و اولاد ابوسفیان دو خاندان هستیم که بخاطر خدا با یکدیگر دشمنی داریم.. ما گفتیم خداوند راست گفت و آنها گفتند خداوند دروغ گفت... ابوسفیان به جنگ پیامبر برخاست و معاویه فرزند ابوسفیان به جنگ علی بن ابی طالب رفت و یزید پسر معاویه به نبرد با حسین بن علی (ع) پرداخت و سفیانی به مصاف حضرت قائم (ع) برمی خیزد.»<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج 52، ص 190</ref>

::گویا من سفیانی (یا رفیق او) را می بینم که در زمینهای سرسبز شما در [[کوفه]] اقامت گزیده و منادی اوندا می دهد، هر کس سر یک تن از [[شیعه|شیعیان]] علی را بیاورد هزار درهم پاداش اوست، در این هنگام همسایه بر همسایه حمله برده و می گوید این شخص از آنهاست، گردن او را می زند و هزار درهم جایزه می گیرد، آگاه باشید که در آن روز، فرمانروایی شما بدست حرامزادگان خواهد بود...<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج 52، ص 215</ref>

[[امام صادق]] (ع) می فرماید: «امر سفیانی از مسائل حتمی است، و خروجش در [[ماه رجب]] می باشد.»<ref>نعمانی ،الغیبه ،ص426</ref>

بر اساس روایات فراوانی که از پیشوایان معصوم علیهم‏ السلام درباره‏ سفیانی دوم رسیده است، خروج او در ماه «رجب» و روز جمعه، و محل خروجش از جائی بنام «وادی یابس» یعنی دره ای خشک یا بیابان بی ‏آب و علف از سرزمین شام است.

::خروج سفیانی و یمانی و [[خراسانی]] در یک سال و یک ماه و یک روز واقع خواهد شد.<ref>نعمانی ،الغیبه ،ص369</ref>

امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: «سپس پسر جگرخوار (هند، همسر ابو سفیان) از وادی یابس خروج کند، تا به منبر [[دمشق]] نشیند.» <ref>نعمانی، الغیبه، ص434</ref>

تمام دوران سرکشی او از ابتداء خروجش تا زمان کشته شدنش به دست حضرت قائم (ع) بیشتر از 15ماه نخواهد بود. در ابتداء خروجش به شام حمله می کند و مخالفین خود را شکست می دهد و 5ایالت شام را (به نام‏های دمشق و [[حمص]] و [[فلسطین]] و [[اردن]] و قنسرین و در بعضی از نسخه‏ ها یا روایات «فلزین») تصرف می کند. تمام اهل شام بجز تعداد معدودی که شیعه و طرفدار حق‏ند مطیع و فرمانبردارش می ‏شوند.

::سفیانی از علایم حتمی است، خروج او در ماه رجب خواهد بود، و از آغاز خروجش تا پایان آن جمعا 15 ماه است که در 6 ماه آن جنگ و پیکار می کند، و چون شهرهای پنجگانه (دمشق، حمص، فلسطین، اردن، حلب) را تصرف کرد، 9 ماه فرمانروایی می کند، و یک روز هم بر آن افزوده نمی شود.»<ref>نعمانی ،الغیبه ،ص426</ref>

حدود تعدی و تجاوز او بعد از [[شامات]]، [[عراق]] و [[حجاز]] به خصوص مدینه منوره می‏ باشد، تا یکی دو ماه آسیب او به اهل حق نمی‏ رسد زیرا گرفتار جنگ های داخلی و سرکوبی احزاب مخالف است، اما پس از آن هیچ هم و غمی ندارد مگر مبارزه با اهل دین و دشمنی او بیشتر با شیعه و اهل حق و آل محمد صلی الله علیه و آله است.

چون اوضاع داخلی خود را آرام نمود، دو لشکر مهم و مجهز را با پرچم‏هایی سرخ و به روایتی سبز تنظیم می‏ نماید یکی برای گرفتن عراق و دیگری برای تسخیر حجاز.

برخی از روایات این مطلب را یاد نموده است، مانند روایتی که در بحار از امیر مؤمنان (ع) ضمن روایتی طولانی نقل شده است:

::و آن را نشانه ها و علامتهایی است و خروج سفیانی با درفش ‍ سرخ همراه است و فرمانده آن مردی از قبیله [[بنی کلب]] است. <ref>علامه مجلسی ،بحار الانوار، ج52،ص 273</ref>

این پرچم سرخ رمز برتری جوئی و سیاست خون‌آشامی وی می باشد.

::سفیانی روی می آورد و به جنگ بنی هاشم و هر کس از یاوران درفش های سه گانه و غیر آنان که با او بستیزد، می پردازد و بر همه آنها چیره می شود. آنگاه روانه کوفه می شود و بنی هاشم بسوی عراق مهاجرت می کنند، سپس سفیانی در بازگشت از کوفه در نزدیکی شام به هلاکت می رسد و مرد دیگری از فرزندان ابوسفیان را جانشین خود می سازد که غلبه با اوست و بر مردم چیره می شود... و سفیانی مورد نظر، همین است.<ref>کورانی، عصرظهور،ص 124</ref>

::و لو تری اذ فزعوا فلا فوت» می فرماید ''کمی پیش از قیام قائم ما [[حضرت مهدی|مهدی]] (ع)، سفیانی خروج می کند، پس به اندازه دوران حاملگی یک زن که 9 ماه باشد حکومت می کند، لشکریان او به مدینه وارد می شوند، تا اینکه به «بیدا» می رسند، خداوند آنها را در زمین فرو می برد''<ref>سید محمد صدر،تاریخ غیبت کبری،ص648</ref>

با فرض صحت روایت مذکور و مانند آن، تمامی اخباری که از فرو رفتن لشکری در صحرای بیدا خبر می دهند، و مورد قبول [[شیعه]] و سنی است، همگی مربوط به سفیانی و برنامه ها و کارهای او می شود.

*کورانی، عصرظهور،ترجمه عباس جلالی، قم ،انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی،ص118