انجمن خیریه حجتیه مهدویه: تفاوت میان نسخه‌ها
←زمینه شکل‌گیری
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
بنیان‌گذار انجمن حجتیه، شیخ محمود ذاکرزاده تَوَلایی، مشهور به [[شیخ محمود حلبی]] (۱۲۷۹-۱۳۷۶ش.)، از خطبا و علمای [[مشهد]] بود.<ref>نوذری، تاریخ احزاب سیاسی در ایران، ۱۳۸۰ش، ص ۱۴۰.</ref> پس از دهه ۲۰ شمسی و هم‌زمان با رونق فعالیت [[بهائیت|فرقه بهائیت]] و فعالیت معتقدان آن در جامعه، بسیاری از روحانیون و اقشار مذهبی درصدد مبارزه و مقابله با این فرقه برآمدند. شیخ محمود حلبی هم که روحانی هیأت مسلم بن عقیل در [[مشهد]] بود، هر ساله در روزهای قبل و بعد از [[نیمه شعبان]]، در خیابان گوهرشاد (صاحب الزمان فعلی) مشهد که محل سکونت عده‌ای از بهائیان بود، مراسمی برگزار می‌کرد.<ref>خسروپناه، جریان‌شناسی ضد فرهنگ‌ها، ص ۴۸۶.</ref> | بنیان‌گذار انجمن حجتیه، شیخ محمود ذاکرزاده تَوَلایی، مشهور به [[شیخ محمود حلبی]] (۱۲۷۹-۱۳۷۶ش.)، از خطبا و علمای [[مشهد]] بود.<ref>نوذری، تاریخ احزاب سیاسی در ایران، ۱۳۸۰ش، ص ۱۴۰.</ref> پس از دهه ۲۰ شمسی و هم‌زمان با رونق فعالیت [[بهائیت|فرقه بهائیت]] و فعالیت معتقدان آن در جامعه، بسیاری از روحانیون و اقشار مذهبی درصدد مبارزه و مقابله با این فرقه برآمدند. شیخ محمود حلبی هم که روحانی هیأت مسلم بن عقیل در [[مشهد]] بود، هر ساله در روزهای قبل و بعد از [[نیمه شعبان]]، در خیابان گوهرشاد (صاحب الزمان فعلی) مشهد که محل سکونت عده‌ای از بهائیان بود، مراسمی برگزار می‌کرد.<ref>خسروپناه، جریان‌شناسی ضد فرهنگ‌ها، ص ۴۸۶.</ref> | ||
برخی، حلبی را در برخورد با بهائیان، متأثر از آیت الله [[شیخ احمد شاهرودی]](۱۲۸۱-۱۳۵۰ق. از شاگردان [[محمدکاظم خراسانی|آخوند خراسانی]]) و آثار وی مانند «الحق المبین» (ردیه‌ای بر مرام و مسلک [[بابیه|بابیان]] و بهاییان) دانسته‌اند.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی، ص ۵۲۹.</ref> برخی معتقدند اقدامات حلبی پس از آن آغاز شد که هیأت‌های مذهبی، شیخ محمود حلبی و سید عباس علوی را مامور تحقیق و پژوهش درباره بهائیت و بهائیان کردند، اما سید عباس علوی پس از مدتی همنشینی با بهائیان، به آنان پیوست و مبلغ بهائیت شد و این رخداد، احساس خطر [[شیعه|شیعیان]] و مخصوصا شیخ محمود حلبی را برانگیخت.<ref>پناهی، سیاست‌گریزی و ترویج جدایی دین از سیاست، روزنامه جمهوری اسلامی، ۸۱/۸/۹.</ref> بنابر منابعی دیگر، حلبی در سال ۱۳۳۲ شمسی، پس از آنکه [[امام زمان]] در خواب از او خواست گروهی را برای مبارزه با بهائیت تشکیل دهد، به فکر تاسیس انجمن حجتیه افتاد.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۲۴۸؛ علیانسب و علوی‌نیک، جریان شناسی انجمن حجتیه، ص ۱۸.</ref> بنابراین انجمن حجتیه در مبارزه با بهائیت به وجود آمد وازاین‌رو، به آن انجمن ضد بهائیت نیز گفته می‌شود.<ref> زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۲۴۸.</ref> | برخی، حلبی را در برخورد با بهائیان، متأثر از آیت الله [[شیخ احمد شاهرودی]](۱۲۸۱-۱۳۵۰ق. از شاگردان [[محمدکاظم خراسانی|آخوند خراسانی]]) و آثار وی مانند «الحق المبین» (ردیه‌ای بر مرام و مسلک [[بابیه|بابیان]] و بهاییان) دانسته‌اند.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی، ص ۵۲۹.</ref> برخی معتقدند اقدامات حلبی پس از آن آغاز شد که هیأت‌های مذهبی، شیخ محمود حلبی و سید عباس علوی را مامور تحقیق و پژوهش درباره بهائیت و بهائیان کردند، اما سید عباس علوی خراسانی(۱۳۱۰-۱۳۸۰ق.) پس از مدتی همنشینی با بهائیان، به آنان پیوست و مبلغ بهائیت شد و این رخداد، احساس خطر [[شیعه|شیعیان]] و مخصوصا شیخ محمود حلبی را برانگیخت.<ref>پناهی، سیاست‌گریزی و ترویج جدایی دین از سیاست، روزنامه جمهوری اسلامی، ۸۱/۸/۹.</ref> بنابر منابعی دیگر، حلبی در سال ۱۳۳۲ شمسی، پس از آنکه [[امام زمان]] در خواب از او خواست گروهی را برای مبارزه با بهائیت تشکیل دهد، به فکر تاسیس انجمن حجتیه افتاد.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۲۴۸؛ علیانسب و علوی‌نیک، جریان شناسی انجمن حجتیه، ص ۱۸.</ref> بنابراین انجمن حجتیه در مبارزه با بهائیت به وجود آمد وازاین‌رو، به آن انجمن ضد بهائیت نیز گفته می‌شود.<ref> زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۲۴۸.</ref> | ||
شیخ محمود حلبی تا پیش از کودتای ۲۸ مرداد، در عرصه سیاسی و مذهبی فعالیت داشت. در انتخابات مجلس هفدهم از [[مشهد]] نامزد شد، اما انتخاب نشد. وی از مبارزان [[ملی شدن صنعت نفت]] به شمار می‌آمد. او با کودتای ۲۸ مرداد [[۱۳۳۲ شمسی]]، عرصه سیاست را ترک کرد.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی، ص ۵۲۸.</ref> | شیخ محمود حلبی تا پیش از کودتای ۲۸ مرداد، در عرصه سیاسی و مذهبی فعالیت داشت. در انتخابات مجلس هفدهم از [[مشهد]] نامزد شد، اما انتخاب نشد. وی از مبارزان [[ملی شدن صنعت نفت]] به شمار می‌آمد. او با کودتای ۲۸ مرداد [[۱۳۳۲ شمسی]]، عرصه سیاست را ترک کرد.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی، ص ۵۲۸.</ref> | ||